هوش مصنوعی: تو ای نسیمی که جمشید را مانند خاکی در راه فرض کردی، بر من از عشق دیوانه‌وار هر لحظه کمینی را می‌گشایی.

هوش مصنوعی: به او گفتم که دیگر از این گرمی دست بردار و سرد شو. تو آتش را می‌افروزی و خودت در این آتش نابود می‌شوی.

هوش مصنوعی: اگر جرات و شجاعت کافی نداری، نباید زهر و سم خود را پخش کنی. و اگر چیزی را ندیده‌ای، نباید آن را به نمایش بگذاری.

هوش مصنوعی: او ریش خود را گرفت و با عصبانیت فریاد زد، و گفت: حالا که به عنوان یک خدمتکار در کنار من نیستی، چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: به او گفتم چرا هر لحظه به ریش من می‌خندی؟ هرقدر هم که تلاش کنی، در نهایت اوضاع همان‌گونه‌ای خواهد بود که قبلاً بود.