هوش مصنوعی: در بهار، مرغ سیاهی که به خوش‌نوایی بلبل حسادت می‌کند، نغمه‌اش را می‌رباید.

هوش مصنوعی: اگر در بهشت به درخت طوبی دسترسی پیدا کند، آن را از دنیای مینویی و پاک برباید.

هوش مصنوعی: اگر کسی به زلف زیبای معشوقان دست پیدا کند، می‌تواند با بی‌رحمی تار موی هندو را بدزدد.

هوش مصنوعی: هنگامی که صبح از راه می‌رسد، زیبایی و فریبایی نرگس موجب می‌شود که همه را تحت تاثیر قرار دهد و دلبری کند.

هوش مصنوعی: بلبل با صدای دل‌نشینش خاموش می‌شود، چرا که نسیم، عطر خوش گل سنبل را می‌برد.

هوش مصنوعی: کسی که شایستگی ندارد و به بیابان می‌رود، نباید انتظار داشته باشد که از گل لاله‌ی خودرواش چیزی برباید.

هوش مصنوعی: اگر او تصمیم بگیرد که به سمت جیحون برود، می‌تواند به طریقی قلعه‌ی آمو را برباید.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات می‌بینی که فرصت با دقت و تأمل، از مقابل هر دو چشم، ابرو را به سرقت می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در دریا غرق شود، مطمئن هستم که از صدف مروارید خواهد دزدید.

هوش مصنوعی: به طوری که دسترسی به چیزهای بسیار جزئی و کوچکی مانند سر مویی ممکن نیست و اگر این امکان وجود داشت، او می‌توانست چیزهای بزرگ‌تری را که از آن هم مهم‌ترند، غصب کند.

هوش مصنوعی: وقتی که بی‌آبی پیش آید و فرصتی دست دهد، آب از جویباران به سمت دیگر می‌رود و از آن‌ها می‌دزدد.

هوش مصنوعی: اگر به بترکستان برود، حتی اگر کلاهی را از سرش بردارند و قید و بندهایی را بگسلند، باز هم ممکن است دزدیده شود.

هوش مصنوعی: اگر معنای ناب و اصیل در ذهنت بیفتد، نیازی به گفتن آن ندارم، چون کسی پیدا می‌شود که آن را برباید.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر کسی لقب دزدی را از نامِ خواجو بگیرد.