خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۹۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر دست خیال چشم مستت خوابم</p></div>
<div class="m2"><p>از آتش سودای تو رفت‌ست آبم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین پس من و آب دیده و خاک درت</p></div>
<div class="m2"><p>باشد که گشادی بود از این بابم</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 800

فانوس خیال » تصویر 5725 - خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۹۵

شمارهٔ ۹۶

بر دست خیال چشم مستت خوابم
از آتش سودای تو رفت ست آبم
زین پس من و آب دیده و خاک درت
باشد که گشادی بود از این بابم

هوش مصنوعی: در این چند بیت، شاعر از خوابِ زیر تاثیر نگاه معشوقه‌اش سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که عشق و دل‌باختگی‌اش مانند آتش، احساس آرامش را از او گرفته و او را به گریه وا داشته است. در پایان، امیدوار است که با این اشک و خاک، به نوعی آرامشی به دست آورد.

شمارهٔ ۹۴

شمارهٔ ۹۵

هوش مصنوعی: در دست خیال تو و نگاه شیفته‌ات، خوابم از شدت اشتیاق به تو تبخیر شده و حالا مانند آبی که در آتش بخار می‌شود، ناپدید شده است.

بر دست خیال چشم مستت خوابم

از آتش سودای تو رفت‌ست آبم

هوش مصنوعی: از این به بعد من و اشک و خاک درب تو خواهیم بود، چون از این طریق آسایش پیدا کرده‌ام.

زین پس من و آب دیده و خاک درت

باشد که گشادی بود از این بابم

شمارهٔ ۹۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده