خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۹۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا ز من بی سر و بی پات چه غم؟</p></div>
<div class="m2"><p>وز نالهٔ عاشقان شیدات چه غم؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در پای مران پیاده کز دست افتاد</p></div>
<div class="m2"><p>گر بر رخ او نهی رخ از مات چه غم؟</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 800

فانوس خیال » تصویر 5724 - خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۹۲

شمارهٔ ۹۳

جانا ز من بی سر و بی پات چه غم
وز ناله عاشقان شیدات چه غم
در پای مران پیاده کز دست افتاد
گر بر رخ او نهی رخ از مات چه غم

هوش مصنوعی: غزل درباره عشق و درد فراق صحبت می‌کند. شاعر به معشوق می‌گوید که از نداشتن سر و پا بی‌غم است، چون عشق و ناله عاشقان او را شاد می‌کند. حتی اگر کسی به زمین بیفتد و از عشق ناامید شود، باز هم از دیدن چهره محبوب ناراحت نیست، زیرا این عشق برای او ارزشمندتر از هر چیز دیگری است.

شمارهٔ ۹۱

شمارهٔ ۹۲

هوش مصنوعی: عزیزم، چرا نگران بی‌پایی و بی‌سری من هستی؟ و از گریه‌های عاشقان دیوانه هم چرا غصه می‌خوری؟

جانا ز من بی سر و بی پات چه غم؟

وز نالهٔ عاشقان شیدات چه غم؟

هوش مصنوعی: اگر کسی از پا بیفتد و نتواند ادامه دهد، اگر بر چهره‌اش نگاه کنی و دلتنگ شوی، چه غم دارد؟

در پای مران پیاده کز دست افتاد

گر بر رخ او نهی رخ از مات چه غم؟

شمارهٔ ۹۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده