خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۸۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای لعل لبت برده ز یاقوت سبق</p></div>
<div class="m2"><p>ریحان ز حیا پیش خطت شسته ورق</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر سرو زند لاف که چون قد توام</p></div>
<div class="m2"><p>مشنو سخنش که الطویل الاحمق</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 798

شمارهٔ ۸۲

ای لعل لبت برده ز یاقوت سبق
ریحان ز حیا پیش خطت شسته ورق
گر سرو زند لاف که چون قد توام
مشنو سخنش که الطویل الاحمق

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به زیبایی و جذابیت معشوق خود اشاره می‌کند. او می‌گوید لب‌های معشوقش از یاقوت نیز زیباتر است و زیبایی خط او آن‌قدر دل‌فریب است که حتی گل‌های زیبا نیز از شرم در برابرش مات می‌شوند. همچنین شاعر به طور غیرمستقیم می‌گوید که اگر درخت سروی ادعا کند که قدش به زیبایی معشوق می‌رسد، نباید به سخن او توجه کرد، زیرا او احمق است. در واقع، شاعر زیبایی معشوق را بی‌نظیر و فراتر از هر توصیفی می‌داند.

شمارهٔ ۸۰

شمارهٔ ۸۱

هوش مصنوعی: ای لعل لبت، زیبایی و جذابیت تو را به یاد سنگ قیمتی یاقوت می‌اندازد. عطر خوش بی‌نظیرت در مقایسه با عطر گل‌ها، از شرم و حیا پیش چهره‌ات غضب و زیبایی را پاک کرده است.

ای لعل لبت برده ز یاقوت سبق

ریحان ز حیا پیش خطت شسته ورق

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند سرو از قد و قامت خود brag کند، به سخنانش گوش ندهید چون در حقیقت، بی‌محتوا و احمقانه است.

گر سرو زند لاف که چون قد توام

مشنو سخنش که الطویل الاحمق

شمارهٔ ۸۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده