خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۶۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یا رب کی آن چشم و چراغم برسد؟</p></div>
<div class="m2"><p>وآن سرو خرامنده به باغم برسد؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم</p></div>
<div class="m2"><p>بوی دل بریان به دماغم برسد</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 796

شمارهٔ ۶۳

یا رب کی آن چشم و چراغم برسد
وآن سرو خرامنده به باغم برسد
هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم
بوی دل بریان به دماغم برسد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر با اظهار longing (اشتیاق و آرزو) به زیبایی‌ها و لذایذ زندگی اشاره می‌کند. او به انتظار می‌نشیند تا آن معشوق یا نور زندگی‌اش به او برسد و از این انتظار، دلش به شدت می‌سوزد. شاعر آرزو دارد که با هر نفسی که می‌کشد، بویی از عشق و زیبایی به مشامش برسد.

شمارهٔ ۶۱

شمارهٔ ۶۲

هوش مصنوعی: خدایا، کی آن زمان خواهد رسید که محبوب و روشنی‌بخشم به سوی من بیاید و با ناز و elegance خود در باغم قدم بگذارد؟

یا رب کی آن چشم و چراغم برسد؟

وآن سرو خرامنده به باغم برسد؟

هوش مصنوعی: هر بار که از عمق دل، آهی پرمایه برمی‌آورم، بویی از عشق و حرارت دلم به مشامم می‌رسد.

هر دم که بر آرم از جگر آهی گرم

بوی دل بریان به دماغم برسد

شمارهٔ ۶۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده