خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ماهی که نبات از شکر آورد پدید</p></div>
<div class="m2"><p>شام شبگون از سحر آورد پدید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رویی که ز پسته‌اش دلم پر خون بود</p></div>
<div class="m2"><p>عناب ز بادام تر آورد پدید</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 795

شمارهٔ ۵۸

ماهی که نبات از شکر آورد پدید
شام شبگون از سحر آورد پدید
رویی که ز پسته اش دلم پر خون بود
عناب ز بادام تر آورد پدید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف زیبایی و لذت‌بردن از طبیعت و محصولات آن می‌پردازد. او از ماهی که نبات را از شکر به وجود می‌آورد و شامی تیره که از سپیده دم نشأت می‌گیرد، صحبت می‌کند. همچنین اشاره‌ای به دلی پر از غم که به واسطهٔ زیبایی یک روی خاص به وجود آمده، دارد و می‌گوید که عناب به واسطهٔ بادام تر می‌شود. به طور کلی، شعر به ارتباط عمیق زیبایی‌های طبیعت و احساسات انسانی اشاره دارد.

شمارهٔ ۵۶

شمارهٔ ۵۷

هوش مصنوعی: ماهی که از شکر ساخته شده، مانند یک شب تار به روشنایی سحر نزدیک می‌شود.

ماهی که نبات از شکر آورد پدید

شام شبگون از سحر آورد پدید

هوش مصنوعی: رَوی که دل من از عشق او غم‌ناک بود، درخت عنابی از بادام جوانه زد و شکوفه‌هایش را نشان داد.

رویی که ز پسته‌اش دلم پر خون بود

عناب ز بادام تر آورد پدید

شمارهٔ ۵۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده