خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون سوز غم تو از جهان برخیزد</p></div>
<div class="m2"><p>از هستی ما نام و نشان برخیزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بر خاک سر کوی تو رفتیم به باد</p></div>
<div class="m2"><p>تا خود چه غبار ازین میان برخیزد</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 794

شمارهٔ ۵۲

چون سوز غم تو از جهان برخیزد
از هستی ما نام و نشان برخیزد
بر خاک سر کوی تو رفتیم به باد
تا خود چه غبار ازین میان برخیزد

هوش مصنوعی: این شعر درباره اندوهی عمیق و تأثیر آن بر زندگی فرد است. شاعر بیان می‌کند که وقتی غم محبوبش از دنیا رخت بربندد، اثر آن بر وجود او از بین می‌رود و نشانه‌ای از او باقی نخواهد ماند. در نهایت، او یادآور می‌شود که در مسیر عشق و دلبستگی‌اش، چقدر از خود و هستی‌اش sacrificed کرده است و امیدوار است که از این غبار عاطفی چیزی برمی‌خیزد.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: وقتی غم تو از زندگی ما کنار برود، وجود ما نیز از خاطرها فراموش خواهد شد.

چون سوز غم تو از جهان برخیزد

از هستی ما نام و نشان برخیزد

هوش مصنوعی: به سراغ کوچه و خیابان تو رفتیم تا ببینیم چه برآشفتگی و تحولی در این میان به وجود می‌آید.

بر خاک سر کوی تو رفتیم به باد

تا خود چه غبار ازین میان برخیزد

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده