خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۴۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر کس که دلش ز عشق فرسوده شود</p></div>
<div class="m2"><p>وز خون جگر دامنش آلوده شود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از قند شکرریز لبش مشکل او</p></div>
<div class="m2"><p>حلوا نشود چو اشک پالوده شود</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 794

شمارهٔ ۵۰

هر کس که دلش ز عشق فرسوده شود
وز خون جگر دامنش آلوده شود
از قند شکرریز لبش مشکل او
حلوا نشود چو اشک پالوده شود

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به احساس غم و عشق شکست‌خورده اشاره می‌کند. او می‌گوید که اگر کسی از عشق دل‌سرد شده و دلی شکسته دارد، حتی دلتنگی و اشک‌هایش هم نمی‌تواند مشکلاتش را حل کند، همان‌طور که زمانی که حلوا آب‌نمی‌شود، قند و شیرینی لب‌هایش بی‌فایده خواهد بود.

شمارهٔ ۴۸

شمارهٔ ۴۹

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر عشق دلش خسته و افسرده شود و از درد دل و رنجش دامنش آلوده گردد، بی‌تردید دچار سختی و ناملایمات زیادی خواهد شد.

هر کس که دلش ز عشق فرسوده شود

وز خون جگر دامنش آلوده شود

هوش مصنوعی: از لب شیرین او نمی‌توان حلوا درست کرد، چون وقتی اشک جاری شود، همه چیز تغییر می‌کند و شیرینی به تلخی بدل می‌شود.

از قند شکرریز لبش مشکل او

حلوا نشود چو اشک پالوده شود

شمارهٔ ۴۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده