خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر دم ز دلم آتش عشق افروزد</p></div>
<div class="m2"><p>وآتش ز من سوخته سوز آموزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می سوزم از آنک در وجودم نم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>شک نیست که خون خشک بهتر سوزد</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 793

شمارهٔ ۴۳

هر دم ز دلم آتش عشق افروزد
وآتش ز من سوخته سوز آموزد
می سوزم از آنک در وجودم نم نیست
شک نیست که خون خشک بهتر سوزد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از شعله‌های عشق صحبت می‌کند که هر لحظه در دلش زبانه می‌کشد و بر آتش وجودش می‌افزاید. او می‌گوید که از این عشق می‌سوزد، زیرا در وجودش چیزی از عشق نیست، و اعتراف می‌کند که حتی خون خشک هم بهتر از این حالت می‌سوزد.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: هر لحظه آتش عشق در دل من شعله‌ور می‌شود و این آتش، از سوختن خودم درس می‌گیرد.

هر دم ز دلم آتش عشق افروزد

وآتش ز من سوخته سوز آموزد

هوش مصنوعی: من به خاطر اینکه در وجودم هیچ نشانه‌ای از زندگی نیست، می‌سوزم. بدون شک، وقتی که خونم خشک شده، بهتر می‌سوزد.

می سوزم از آنک در وجودم نم نیست

شک نیست که خون خشک بهتر سوزد

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده