خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شب هندوی آن طرهٔ مه‌فرسا شد</p></div>
<div class="m2"><p>لؤلؤ، لبِ یاقوتِ تو را لالا شد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا خط تو شد زطرف خورشید پدید</p></div>
<div class="m2"><p>بس فتنه که در دور قمر پیدا شد</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 793

شمارهٔ ۴۰

شب هندوی آن طره مه فرسا شد
لؤلؤ لب یاقوت تو را لالا شد
تا خط تو شد زطرف خورشید پدید
بس فتنه که در دور قمر پیدا شد

هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و جذابیت فردی است که با ویژگی‌های خاص خود، مانند موهای زیبا و لبانی شبیه لؤلؤ و یاقوت، توجه بسیاری را جلب می‌کند. همچنین، به طرز خاصی به خط و چهره‌اش اشاره می‌شود که باعث بروز فتنه و شگفتی در بین مردم می‌شود. به طور کلی، شاعر به زیبایی‌های طبیعی و تأثیر آن بر دیگران اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: دوران شب به زیبایی موهای سیاه و زیبا تو شبیه شده است و لب‌های قرمزت مانند لؤلؤ و یاقوت می‌درخشند.

شب هندوی آن طرهٔ مه‌فرسا شد

لؤلؤ، لبِ یاقوتِ تو را لالا شد

هوش مصنوعی: وقتی که خطی از تو به واسطه‌ی نور خورشید نمایان شد، چه فتنه‌ها و آشوب‌هایی که در دور قمر به وجود آمد.

تا خط تو شد زطرف خورشید پدید

بس فتنه که در دور قمر پیدا شد

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده