خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن یار که درد از دل ما می‌چیند</p></div>
<div class="m2"><p>باید که کسی بر سر ما نگزیند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در دیدهٔ ما آمد و بگشود نظر</p></div>
<div class="m2"><p>تا چهرهٔ خود به دیدهٔ خود بیند</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 792

فانوس خیال » تصویر 5714 - خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

آن یار که درد از دل ما می چیند
باید که کسی بر سر ما نگزیند
در دیده ما آمد و بگشود نظر
تا چهره خود به دیده خود بیند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عشق و رابطه‌ای اشاره دارد که درد و رنج را از دل او می‌زداید. او می‌گوید که کسی که می‌تواند این درد را از بین ببرد، نباید کسی دیگر را انتخاب کند. شاعر همچنین به این موضوع اشاره می‌کند که محبوبش در چشمان او ظاهر شده و با نگاه خود به او اجازه می‌دهد که چهره‌اش را ببیند. به نوعی، این شعر به عمق احساسات عاشقانه و نزدیکی بین دو نفر اشاره دارد.

شمارهٔ ۳۰

شمارهٔ ۳۱

هوش مصنوعی: آن کسی که می‌تواند غم و درد ما را از دل‌مان بیرون کند، باید فراموش کند که کس دیگری بر ما تسلط داشته باشد.

آن یار که درد از دل ما می‌چیند

باید که کسی بر سر ما نگزیند

هوش مصنوعی: او در دیدگان ما ظاهر شد و چشمانش را گشود تا بتواند چهرهٔ خود را در نگاه خود ببیند.

در دیدهٔ ما آمد و بگشود نظر

تا چهرهٔ خود به دیدهٔ خود بیند

شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده