خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خیل غمت برده به یغما دل ما</p></div>
<div class="m2"><p>مهر تو سپهرست و ثریا دل ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بستیم دل شکسته در زلف کژت</p></div>
<div class="m2"><p>تا خود چه کند زلف کژت با دل ما</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 788

شمارهٔ ۳

ای خیل غمت برده به یغما دل ما
مهر تو سپهرست و ثریا دل ما
بستیم دل شکسته در زلف کژت
تا خود چه کند زلف کژت با دل ما

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از دلتنگی و غم ناشی از عشق صحبت می‌کند. او می‌گوید که غم عشق تو دل او را به یغما برده و عشقش به تو همانند سپهر و ثریا برای دل او ارزشمند است. او همچنین به شکسته شدن دلش اشاره می‌کند که در زلف‌های پیچیده تو گره خورده است و منتظر است ببیند این زلف‌ها با دل او چه خواهند کرد.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: ای گروه غم تو، دل ما را به تاراج برده‌اید؛ اما عشق تو همچون آسمان و ستاره‌ها در دل ما جا دارد.

ای خیل غمت برده به یغما دل ما

مهر تو سپهرست و ثریا دل ما

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ام را در زلف‌های پیچیده‌ات پنهان کردیم تا ببینیم زلف‌های پیچیده‌ات با دل ما چه کار می‌کند.

بستیم دل شکسته در زلف کژت

تا خود چه کند زلف کژت با دل ما

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده