خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از زلف تو سودائی و شیدا دل ما</p></div>
<div class="m2"><p>در کوی غمت ساخته مأوا دل ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون غرقهٔ دریای حقیقت گشتیم</p></div>
<div class="m2"><p>عالم همه قطره گشت و دریا دل ما</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 788

شمارهٔ ۲

از زلف تو سودایی و شیدا دل ما
در کوی غمت ساخته مأوا دل ما
چون غرقه دریای حقیقت گشتیم
عالم همه قطره گشت و دریا دل ما

هوش مصنوعی: این بیت‌ها از شاعری عاشق هستند که به توصیف حال و هوای دل خود پرداخته است. او می‌گوید که عشق و جنون او نسبت به معشوق، زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار داده و دلش آرام و قرار ندارد. وقتی به عمق حقیقت عشق پی برده، احساس می‌کند که همه‌ی عالم در مقایسه با عمق عشقش، تنها قطره‌ای است و دل او همچون دریا می‌باشد.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر زلف تو سراسر عاشق و پریشان است و در کوی غمت، مأمن و آرامش ما شده است.

از زلف تو سودائی و شیدا دل ما

در کوی غمت ساخته مأوا دل ما

هوش مصنوعی: وقتی به عمق حقیقت دست پیدا کردیم، دنیا و همه موجوداتش برای ما همچون قطره‌ای در دریا به نظر آمدند و دل ما پر از وسعت و عمق دریا شد.

چون غرقهٔ دریای حقیقت گشتیم

عالم همه قطره گشت و دریا دل ما

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده