خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر سرو سهی به قد او ماند راست</p></div>
<div class="m2"><p>چوبین و دراز و ناتراشیده چراست؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ور قامت من نه ابرویش را همتاست</p></div>
<div class="m2"><p>پیوسته بگو راست که بهر چه دوتاست؟</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 790

شمارهٔ ۱۴

گر سرو سهی به قد او ماند راست
چوبین و دراز و ناتراشیده چراست
ور قامت من نه ابرویش را همتاست
پیوسته بگو راست که بهر چه دوتاست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و قامت محبوبش اشاره می‌کند و می‌گوید که اگر او به قد یک سرو هم باشد، چوبی و ناتراشیده و بی‌جمال است. همچنین، حتی اگر قد او همتای ابروهای محبوبش نباشد، همه جا باید حقیقت را گفت که چرا زیبایی و قامت محبوبش را با خود مقایسه می‌کند. به این ترتیب، شاعر به تفاوت و برتری زیبایی معشوق اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: اگر درخت سرو زیبا به قد او ایستاده و راست باشد، پس چوبی که دراز و بدون نرمش است، چه نیازی به زیبایی دارد؟

گر سرو سهی به قد او ماند راست

چوبین و دراز و ناتراشیده چراست؟

هوش مصنوعی: اگر قامت من همتایی با ابرویش دارد، پس همیشه بگو که چرا دو تا شده‌اند؟

ور قامت من نه ابرویش را همتاست

پیوسته بگو راست که بهر چه دوتاست؟

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده