خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » بدایع الجمال » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون دل به تو دادم ای بت عهد شکن</p></div>
<div class="m2"><p>بگشود فراق تو کمین بر دل من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر جا که روم خون دل گرم روم</p></div>
<div class="m2"><p>آید به سر راه و بگیرد دامن</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 801

شمارهٔ ۱۰۸

چون دل به تو دادم ای بت عهد شکن
بگشود فراق تو کمین بر دل من
هر جا که روم خون دل گرم روم
آید به سر راه و بگیرد دامن

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار از درد جدایی و غم ناشی از عشق سخن می‌گوید. او می‌گوید که به معشوقش دل داده است اما این عشق او را رنج می‌دهد. فراق معشوق به قلب او آسیب می‌زند و هر کجا می‌رود، یاد او همراهش است و او را نمی‌گذارد که از درد رهایی یابد.

شمارهٔ ۱۰۶

شمارهٔ ۱۰۷

هوش مصنوعی: وقتی دل خود را به تو سپردم، ای معشوقی که به وعده‌های خود وفا نکردی، جدایی تو همچون کمینی در دل من نشسته است.

چون دل به تو دادم ای بت عهد شکن

بگشود فراق تو کمین بر دل من

هوش مصنوعی: هر کجا که می‌روم، احساس عمیق دلتنگی و درد در دل دارم و این احساس به سمت من می‌آید و نمی‌گذارد از آن فرار کنم.

هر جا که روم خون دل گرم روم

آید به سر راه و بگیرد دامن

شمارهٔ ۱۰۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده