هوش مصنوعی: ای باربر، به کشتن نزاران و ضعیفان اقدامی نکن. بار من را از دل بر دار و بار سفر را به دوش مگیر.

هوش مصنوعی: به چشمان ما نگاهی بینداز و از زنجیرها عبور کن. بر ما توجه کن و زیبایی خود را به ما نشان نده.

هوش مصنوعی: ما در زلف تو مانند اسیران هستیم و نمی‌خواهیم که پای‌مان در زنجیر شکننده بسته شود.

هوش مصنوعی: فرهاد را به خاطر جدایی نرنجان و هر لحظه در غم او فریاد و سر و صدا کن، در کوه نگذار سکوت باشد.

هوش مصنوعی: ای دل، آیا فراموش کرده‌ای که به تو گفتم نباید به آن معشوق ستمگر، امید و آرزوهای زیادی ببندیم؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی آبرو و اعتبارت محفوظ بماند، ای چشمان درخشانت، به یاد لعل او (لب او)، مهر و محبت خود را بر رفتار دیگران نچسبان.

هوش مصنوعی: ای باغبان، اگر به گل‌های باغ توجه نکنید و راه آنها را ببندید، مرا که خسته‌ام، در اینجا رها نکنید.

هوش مصنوعی: اگر مانند سرو با وقار و سربلند باشی، باید بدان که هدفت از این تلاش باید مشخص باشد و بدون هدف و بی‌دلیل به چیزی نپرداز.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمانم به یاد تو و زیبایی‌ات می‌افتد، قلب من مانند پرنده‌ای می‌شود که در تنگناست. پس من را آزار نده و بال و پر این پرنده را نچین.

هوش مصنوعی: هرچند که من بی‌گناه هستم و تو مرا نادیده گرفته‌ای، اما از تو می‌خواهم که پرده را از صورت من کنار بزن و مانع دیدن من نشو.

هوش مصنوعی: خواجو در دل شب‌های دوری، وقتی که امیدی به روز روشن نیست، دل را به سحر نسپار؛ زیرا در تاریکی شب، به خاطر آنچه که از دست رفته است، نمی‌توان به روشنی دلخوش بود.