هوش مصنوعی: هیچ گل و غنچه‌ای نمی‌تواند به زیبایی تو باشد و هیچ معبودی به رنگ بنفش تو نمی‌تواند ظاهر شود.

هوش مصنوعی: من را نمی‌پرسی و دشمنان می‌گویند که چرا از پا افتاده‌ای و عمرت به پایان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: من چه خطایی مرتکب شدم و چه چیزی در وجود من ایجاد شده که یاد من در تو احساس خستگی نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: من به مرحله‌ای رسیده‌ام که هر جا نگاه می‌کنم، فقط تصور تو در ذهنم می‌چرخد و چیز دیگری نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم می گوارای سرخ تری بیاوری، زیرا در صبح به خاطر مستی، حال و هوای من مثل نرگس مست است و نمی‌توانم از جا بلند شوم.

هوش مصنوعی: فقط باید دوستان را دید و بس، چرا که چشم به چیز دیگری نمی‌تواند بیفتد.

هوش مصنوعی: خبرهایی از معشوق ما به دست آمده که از مدت‌ها پیش او را ندیده‌ایم و از او هیچ خبری به ما نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره دارد به این که از بلندی‌های کوه، احساس شگفتی به من دست می‌دهد از حسرت فرهاد. او که به خاطر عشق، به سختی‌هایی که پیش رو دارد، دچار عذاب است و خون دلش را در وجودش احساس می‌کند، اما نتوانسته از این مشکلات رهایی یابد. به نوعی، درد و رنج فرهاد به خاطر عشقی ناکام، در زیر فشار کوه درونی‌اش حس می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که در نگاهش به طلا و نقره توجهی ندارد، با ظاهری نگران و شکاک، به خواجو توجهی نخواهد کرد.