هوش مصنوعی: طوطی با طعم پسته‌ی تلخ تو شیرینی را جمع می‌کند و چشم من از دانه‌های عقیق تو جواهر می‌سازد.

هوش مصنوعی: بسیاری دل‌های دل‌شکسته به خاطر موی پریشان تو، از زیبایی چهره‌ات دور قمر جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: مردم چشم من برای قربانی کردن وجود توست، ای بسیار گوهرها که در این قصر دو در جمع کرده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر همه این ثروت را برای بدست آوردن غنیمتی از کار نبرند و به بهایی ناچیز بخرند، پس چرا من باید به خاطر این همه طلا و زر خودم را در زحمت بیندازم و رنگ زردی به چهره بیاورم؟

هوش مصنوعی: میدانی که وقتی نرگس مست تو را می‌نگرند، چندین دل بینندگان دلداده و حیران می‌شوند و محو تماشای تو می‌گردند.

هوش مصنوعی: چرخ بلندی که در آسمان می‌چرخد، به دلیل زحمات و تلاش‌های فرهاد است. تمام سنگ‌های قیمتی و جواهراتی که در کوه‌ها و دشت‌ها جمع شده‌اند، نتیجه سختی‌ها و رنج‌های اوست.

هوش مصنوعی: نگاه معشوقه‌ام چشمان پر از جفا و زخم است که دل من را پر از درد و رنج کرده است؛ هرچه خون و اشک جمع کرده‌ام، به خاطر آلامی است که لحظه به لحظه بر دل می‌گذرد.

هوش مصنوعی: بزم شادی را گرم کن، چون شب عاشق تو، سیاهپوش، صبح زود به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: خسرو کسی است که زمانی که مقام وصل را به دست می‌آورد، زیبایی و شیرینی تو را می‌بیند و از آن شادی و خوشی جمع می‌کند.

هوش مصنوعی: در این لحظه، قلبم را به دست بیاور، زیرا جانم به سوی سفر می‌رود و آماده ترک خانه است.

هوش مصنوعی: چشم خواجو وقتی که مانند چهره‌ی زیبایی به سوی دریا می‌نگرد، اشک‌ها را به سمت دریا می‌برد و مرواریدهای تازه‌ای بدست می‌آورد.