هوش مصنوعی: صبحی که آسمان از چشمانش اشک‌های گران‌بهایی مانند ستاره‌های ثریا می‌ریخت، دل من نیز از عشق و محبت می‌سوزید و مانند آبی که از آتش عشق جاری می‌شود، می‌ریخت.

هوش مصنوعی: سروی زیبا و شکوهمند در حال حرکت بود که موی سیاهش دل‌های دیوانه را مجذوب می‌کرد و از پاهایش به زمین می‌ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی که دو تکه از گیسوی او را به هم می‌ریخت، مثل پری که در دامن یک زن بزرگوار مشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: شعر دلنشین من را ماهی که آواز می‌خواند، می‌خواند و آب شیرین همچون شکر بر لب‌های زیبای او می‌ریزد.

هوش مصنوعی: با هر گام خیال تو، اشک‌های دل‌انگیز من مانند مروارید به دامان ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: هر لحظه بادام نوشین تو داستانی تازه برایم می‌گوید و از لب‌های دلنشین تو، شراب خوشبو و زلال می‌ریزد.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم به زیبایی تو اشاره می‌کرد، گلبرگ‌های گل را از دامن خود در صحرا می‌پراکند.

هوش مصنوعی: اشک به خاطر او از ما دور شد و به همان سمت رفت، و او هر لحظه از کنار ما اشک می‌ریخت.

هوش مصنوعی: زمانی که فرهاد از شدت درد و رنجی که در دل داشت، بر کوه می‌کوبید، اشک‌های او مانند موجی بود که به دامان کوه می‌ریخت و در آن لحظه، به تعداد زیادی سنگ قیمتی در دل کوه تبدیل می‌شد.

هوش مصنوعی: چقدر عجیب است که با وجود تمام این اشک‌ها و سیلاب‌هایی که از چشمان زلیخا جاری می‌شود، کشور مصر خراب نمی‌شود و نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: مردم وقتی که خواجو را می‌دیدند و او مشغول نوشیدن شراب بود، متوجه می‌شدند که در واقع درد و رنج دل اوست که در این جام شراب ریخته می‌شود.