هوش مصنوعی: دیشب پیرمردی از میخانه بیرون آمد، در حال intoxication و خوشحالی، دستی در دست جوانان داشت و در دستش نیز یک پارچ شراب بود.

هوش مصنوعی: بگو عیب من را نگیر ای آقا، چرا که توبه‌ام مانند شکستن بند زلف کسی است که به آن وابسته است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از در میخانه وارد شود و از شراب لذت ببرد، چگونه می‌تواند دل نگران و خسته‌اش را به تقوا و پرهیزگاری پیوند دهد؟

هوش مصنوعی: اگر من از توبه‌ام برگردم، تو مرا نادیده نگیر، زیرا هر کسی که به می‌پرستی روی می‌آورد، نباید خودخواهی کند.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر پیری، هدف تیر و کمان دیگران شدم، چه می‌توان کرد وقتی که عقل و درک من از دست رفته است؟

هوش مصنوعی: در زمان مرگم آنقدر شاد و سرمست هستم که آرزو دارم به سر خاکم بیایید، تا وقتی که از خاک برمی‌خیزم، هنوز هم در حالت مستی باشم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانسته از این قید رهایی یابد، چون نمی‌توان در چنبره‌ی سرنوشت چاره‌ای جست.

هوش مصنوعی: این بیت به طرز مجازی به حالتی اشاره دارد که افرادی که در زندگی غرق در لذت و مستی هستند، پس از مرگ به دنیای دیگری منتقل می‌شوند. هر کسی که از پلیدی‌های دنیا رهایی یابد و به دنیای معنوی برسد، به جمع کسانی پیوسته که در خوشی و شادی زندگی می‌کنند و از لذت‌ها بهره‌مند می‌شوند. در واقع، این تصور وجود دارد که انسان از زندگی مادی جدا شده و به مرحله‌ای بالاتر از لذت‌ها و خوشی‌ها می‌رسد.

هوش مصنوعی: افرادی که با عشق و شور و هیجان زندگی می‌کنند، مانند شمعی هستند که به سرعت می‌سوزند و خاموش می‌شوند. آن‌ها نمی‌توانند بدون نوشیدن شراب محبت، لحظه‌ای آرام بنشینند.

هوش مصنوعی: خاطر مردم مانند ابروی معشوقان فریبنده است و هرکس که از جمع مستان جدا شود، نمی‌تواند این زیبایی را از دست بدهد.

هوش مصنوعی: اگر مهمانی تو به اندازه‌ای با شکوه و عظیم باشد که به مرتبه بالا برود، خواجو، خیال نکن که کار دیگری بالاتر از این وجود دارد.