هوش مصنوعی: زلال مشربم نمایانگر سخنانی شیوا و دلنشین است که از قلبم می‌جوشد و گوهر وجودم از نوشته‌ها و آثارم بر می‌خیزد.

هوش مصنوعی: هرچند من خدمتگزار شاه هستم، اما برایم خوشایند است که هر فردی خود را شاه و حاکم خویش ببیند.

هوش مصنوعی: اگر داستان پادشاهان را از زبان شمشیر تعریف کنند، من هم باید صحبت‌هایم را با تیزی زبان خود بیان کنم.

هوش مصنوعی: به تو اشاره نمی‌کنم که نگران مال و ثروت من نباشی، چون زیبایی و ناز من باعث می‌شود که دیگران به من توجه کنند و از من خوششان بیاید؛ این ویژگی من خود به نوعی ثروت و دارایی محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به هیچ شماری نیستی، اما خوشبختانه من با کمالات و ویژگی‌های بسیار خودم افتخار دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که زندگی قناعت را به عنوان سرزمین آشنای خود می‌شناسم، تصمیم و اراده‌ام به سمت دیار خودم پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: از دوران پست و ناپایدار زندگی چه تأثیری بر من دارد، وقتی که نام نیک و شهرت خوب من به خاطر زیبایی و شخصیت بزرگم است؟

هوش مصنوعی: چرا باید انتظار داشته باشم که هر کسی به من کمک کند در حالی که هر کسی در این دوره زمانه، در پی منافع خود است؟

هوش مصنوعی: هرچند که دنیا نتوانست مرا به پای خود نگه دارد، فکر نکن که دنیا همواره ثابت و پایدار است.

هوش مصنوعی: اگر به آتش سوزان بروم، باز هم آرامش خود را حفظ می‌کنم، زیرا ارزش واقعی من به شرایط و وضعیت‌ها وابسته نیست.

هوش مصنوعی: چه نسبت و ارتباطی می‌توانی برای خود با بزرگان قائل شوی، در حالی که موقعیت من تنها به خاطر نام و اعتبار بزرگم است؟

هوش مصنوعی: دل من به چه دلیلی غبارآلود است؟ در حالی که گرد و غباری که بر دل‌ها می‌نشیند، ناشی از عبور هر فرد از برابر آن‌هاست.

هوش مصنوعی: چرا از مردم زمانه شکایت کنم وقتی که تمام مشکلات و سختی‌ها از خود روزگار ناشی می‌شود؟

هوش مصنوعی: کسی که از خوشحالی جدا نمی‌شود، بختیار واقعی است. بختیار کسی است که خودش، خوشبختی‌اش را در دست دارد و به دست دیگران وابسته نیست.