هوش مصنوعی: می‌دانیم که اگر چیزی را بر آتش بگذاریم، عطر خوشی از آن برمی‌خیزد، همان‌طور که وقتی موهایی به شکل حلقه‌ای آراسته می‌شود، بوی خوش مشک را به خود جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: دل نوشته‌ای وجود دارد که خطش پیوسته و مرتب است، مانند شکر که به زیبایی و لطافت یاقوت سرخ در هم آمیخته شده است.

هوش مصنوعی: موهای سیاه او را باز کرده‌اند و دل من مانند عقرب تند و تیز شده است. چهره‌اش چون ماه نورانی است و این عشق او برای من نورانی و خاص است.

هوش مصنوعی: در خواب، با ناز و عشوه‌ای دل‌ربا به خواب رفته که به نوعی جادو و سحر شبیه است، و در تاب و پیچش مویش، زیبایی و ظرافتی نهفته است که از زیبایی‌های هند می‌آید و به نوعی غیرقابل دستیابی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: پوشش زیبا و دلنشینی از چهره برداشته‌اند که نشان از بهشت دارد و از لبانش شراب می‌چکد که مانند آب کوثر است.

هوش مصنوعی: ای کسی که ماه را از چهره سیاهی دور کن، زیرا سنبل بر روی برگ گل، غباری مانند عنبر می‌پاشد.

هوش مصنوعی: موئی را به باد سپرده‌ام که مانند عود خوشبو است و از باغی برداشته شده که نشانه‌ای از زیبایی و معانی عمیق در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و ویژگی‌های ظاهری یک شخص می‌پردازد. فردی که به نرم‌دستی و زیبایی در قد و قامتش مشهور است، مانند درخت سرو که با قامت راست و افراشته‌اش شناخته می‌شود. همچنین اشاره‌ای به شیرینی و لطافت وجود او دارد، که به قند تشبیه شده است. این تشبیه‌ها نشان‌دهنده ظرافت و جمال خاص این شخص هستند.

هوش مصنوعی: قوس قزح مانند ابروی زیبا و دلکش است و ابر سیاه مانند گیسوی دلبر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و درخشش چهره ای می‌پردازد که با نوری شبیه به نور شمع روشن شده است. همچنین به وضوح می‌گوید که این درخشش در واقع نوعی فریب یا ظاهر سازی است، مشابه به درخشش ستاره‌ای که نه تنها زیباست بلکه حاوی حقیقتی پنهان است. به عبارت دیگر، زیبایی می‌تواند گاهی اوقات سطحی و غیر واقعی باشد.

هوش مصنوعی: چشمانم مانند چشمه‌ای جوشان است که در آن، گنجینه‌ای نهفته است. در اینجا، خواجو اشاره کرده که این چشمه، مملو از ارزش‌های گرانبهاست.