هوش مصنوعی: بنشین و آرام بگیر تا شعله‌ی عشق ما خاموش شود، وگرنه غم دل ما در کجا می‌تواند آرام بگیرد؟

هوش مصنوعی: اگر کسی بگوید که قد تو مثل سرو بلند و زیباست، بدان که این فقط یک خیال است که در ذهن ما جا می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی تو از خواب بیدار شوی و با ناز و آهسته قدم بزنی، درختان سرو که در کنار گلستان هستند، از حیا سرشان را پایین می‌گیرند.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به خواسته‌های دلش برسد و با تو بماند مگر اینکه از خودش فاصله بگیرد و کنار بکشد.

هوش مصنوعی: به طور مداوم، مردمک چشم من اشک می‌ریزد تا غم و سختی‌های حاصل از دوری تو را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: دل من از عطر و طراوت نسیم روشن می‌شود، حتی اگر شمع در اثر وزش باد صبا خاموش شود.

هوش مصنوعی: فراموش نکن که حتی اگر از تو دور شوم و به خاک تبدیل شوم، آتش عشق من هیچ‌گاه فروکش نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر این نعمت و زیبایی، من از جا بلند می‌شوم و شکرگزار می‌باشم، چون که آن سرو تناور و دلربا به آرامی در کنار من نشسته است.

هوش مصنوعی: عقل نمی‌تواند تصور کند که آن پادشاه زیباهای دنیا، خواجو، از روی تکبر و خودپسندی به اندازه‌ای بزرگوار باشد که در برابر یک گدا بنشیند.