هوش مصنوعی: دیشب احساس کردم که جز در میخانه مغان، جایی دیگر برای وطن من وجود ندارد. نیرو و انرژی روح من از شراب مغان است.

هوش مصنوعی: وجود من پر از شور و شوق است، مانند صدای خروس که صبح را اعلان می‌کند. از شدت درد و آتش درون، هر نفسم تنها فریاد و ناله‌ای بیش نیست.

هوش مصنوعی: دل کسی که از شراب جاودان بی‌خبر است، جز زیبایی و جلوه‌های جانفزای معشوقان چیز دیگری نمی‌تواند بخواهد.

هوش مصنوعی: طاوس، زیبایی و جلوه‌گری عشق را نمی‌تواند از باغ دل‌انگیز بهشت رها کند.

هوش مصنوعی: هیچ کس در این دنیا نبود جز یار من، اما با وجود اینکه به دور دنیا سفر کردم، او را در هیچ کجا نیافتم.

هوش مصنوعی: در هر سو از چهره آن ماه دل‌انگیز، گلی را دیدم که در باغ گل وجود نداشت.

هوش مصنوعی: مثل دایره‌ای که دور کمر می‌چرخد، به وسط آن وارد شدم، ولی او را در میان ندیدم و او هم در وسط نبود.

هوش مصنوعی: جز درد و رنجی که برای تو تحمل کردم، در چشمانم چیزی جز اشک وجود نداشت.

هوش مصنوعی: گفتم که از شر و هیجان عشق او فاصله بگیرم، اما وقتی به عمق این دریا نگاه کردم، متوجه شدم که هیچ مرزی برای آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در تمامی جهان و آفریده‌ها گشتم، اما در هیچ‌کجای آن، نشانه‌ای از او نیافتم. بدون او اصلاً جایی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: خواجو در این بیت به تجربه‌ای از درک و شناخت اشاره می‌کند که در برخی از لحظات زندگی، حقیقت و روشنایی را به وضوح می‌بیند و از محدودیت‌های خود خارج می‌شود. او متوجه می‌شود که این حالت به سادگی به دست نیامده و حاصل یک گمان یا حدس نبوده است، بلکه یک آگاهی و یقین عمیق است.