هوش مصنوعی: یک تیرانداز ترک در حالی که به سمت جبهه می‌رود، دلبری زیبا و دلربا به چشم و دل من می‌آید.

هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، مانند ماه از جایی بیرون می‌آید. نور چهره‌اش مانند آب چشمه‌ای است که از آتش می‌جهد.

هوش مصنوعی: من برای شیرینی جانم، با زحمت و دشواری مانند فرهاد sacrifices می‌کنم و از لب شیرین محبوبم، آب شکر جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: در دل من آتش شدیدی وجود دارد که به طور مداوم وجودم را می‌سوزاند و مانند شمعی که در مجالس روشن می‌شود، دود ناشی از آن به تدریج از سرم بالا می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر در دامان اشک‌هایم جواهرات بریزد، منطقی است چراکه این اشک‌ها در مقایسه با زیورآلاتی که بر سرم می‌ریزد، ارزش بیشتری دارند.

هوش مصنوعی: در صبحگاه، نگاه سیارات به خاطر درد و غم من، به خاطر دودی که ناشی از آه و اندوه من است، تیره و تار می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمانم از گریه پر از خون می‌شوند و نمی‌دانم چگونه باید این وضعیت را مدیریت کنم، زیرا هر لحظه که می‌گذرد، درد و ناراحتی‌ام بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: چنگ را می‌بینم که در صبحگاه به خاطر درد من فریاد می‌زند و اشک از چشم جام می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ای آن کسی که با چهره‌ات یادآور بهشت هستی، آیا از جایی می‌آیی که آب کوثر به خاطر زیبایی‌ات جاری می‌شود؟

هوش مصنوعی: اگر عشق و ایمان مرا مجذوب زلف تو کرده، دور از انتظار نیست که چهره مؤمن در جستجوی کافر، دچار تردید و اضطراب شود.

هوش مصنوعی: وقتی که نویسنده به حال خواجو اشاره می‌کند، اشک‌های او مانند جوهری است که بر روی کاغذ می‌ریزد و احساسات عمیقش را بازگو می‌کند.