هوش مصنوعی: ای کسی که شرم تو مانند قطرات نور از چهره‌ات می‌چکد، وقتی که صحبت می‌کنی، از دندان‌های لعلین‌ات مانند گوهر می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از آن لب شیرینی که می‌گوید، وقتی این داستان را با قلم می‌نویسم، همه شما با دیدن آن، توجه کنید که شکر از آن می‌چکد.

هوش مصنوعی: در صبح، دامن آسمان را پر از غم و اندوه می بینم، چون اشک ستاره ها از عشق تو بر زمین می بارد.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد زیبایی تو می‌افتم، اشک‌هایم مانند سرب مذاب از چشمانم می‌ریزد و بر زرینی گرانبها می‌چکد.

هوش مصنوعی: چشم من از بس اشک می‌ریزد مانند شمعی که در آتش ذوب می‌شود، اشک‌های من مانند خون لعل (بسیار زیبا و سرخ) از چشمانم مانند شراب سر می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در نهایت، طغیانی که دارم گذر خواهد کرد. هر لحظه که بر آب چشم می‌زنم، بیشتر از پیش دریغ و اندوه در من باقی می‌ماند و این احساس همچنان ادامه دارد.

هوش مصنوعی: من آستین خود را بر چشم می‌زنم و انگار که نمی‌بینم، اما در دل من غم و درد به قدری جمع شده که از دامنم به شدت و فراوانی می‌چکد.

هوش مصنوعی: وقتی قلم احساسات دردناک مرا بر زبان می‌آورد، اشک‌های خونینم بر روی کاغذ می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من مثل خواجو به لب دریا می‌رسم و از تشنگی می‌میرم، اما حتی در این حال، اشک‌های من از چشمانم بر لب خشک جاری می‌شود.