هوش مصنوعی: شاخة درخت که نسیم در آن گل ریخته، همانند قطراتی است که صبحگاه بر چهره گل لاله نشسته است.

هوش مصنوعی: بدان که نسیم ملایم بهاری، چهره زیبا و رازآلود گل نسترن را نمایان می‌کند و نیز موی لطیف و زیبای گل بنفشه را به جلو می‌آورد.

هوش مصنوعی: بار سنگینی را از زمین برداشت و با شدت آتش، نقشی را بر روی آب ایجاد کرد و بوی خوشی از نسیم وزید.

هوش مصنوعی: در زیر نور سحرگاهی، گل نرگس را از دل دختر زیبا و جادویی کشمیر بچین، و سنبل هندی را هم بیاور که معشوقه‌ی خوش‌بویی است.

هوش مصنوعی: موهای لیلی را به رقص درآور و حال و هوای مجنون را برانگیز. با لذت، شیرینی را بچش و تلخی فرهاد را هم تجربه کن.

هوش مصنوعی: به خاطر قامت زیبای تو مانند سرو، من خود را به خدمتت می‌رسانم، چراکه تو به لطف عشقت، از بندگی و وابستگی رها شده‌ای.

هوش مصنوعی: در شب منتظر بمان تا وقتی که قلم من توانایی سخن گفتن پیدا کند، زیرا در صبح، فریاد من به همان اندازه که با تو هم‌نفس است، به من کمک خواهد کرد.

هوش مصنوعی: من با خودم می‌گویم که چقدر زیبایی در این دو دریا وجود دارد، وقتی به چشمانم نگاه می‌کنم که آب دجله‌ی بغداد را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: خواجو در اینجا می‌گوید که آنچه او به خاطر دوری تو متحمل می‌شود، بسیار عمیق و دشوار است. نباید فکر کنی که بتوان در صد سال درباره‌ سوز و گداز این غم سخن گفت و آن را شرح داد. در واقع، عمق این احساسات فراتر از آن است که بتوان به راحتی بیانش کرد.