هوش مصنوعی: بدن من حاضر نیست به تنهایی در خانه بماند و قلبم نیز نمی‌تواند بی‌روح و بی‌احساس زندگی کند.

هوش مصنوعی: بنده‌ای که زیر سلطه است، چگونه می‌تواند با سلطان برخورد کند؟ زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند بدون پروانه در کنار شمع بنشیند.

هوش مصنوعی: دل‌هایی که از شادی بی‌بهره‌اند و محصولی از سرخوشی ندارند، تا چه زمانی باید در دام اندوه باقی بمانند و به یاد خوشی‌ها بنشینند؟

هوش مصنوعی: اگر صوفی عهد کند که از نوشیدن شراب دست بردارد، چطور می‌تواند در خلوت دستش را به سوی می‌کوبد و بدون پیمانه بنشیند؟

هوش مصنوعی: به من می‌گویند که با افسون لب‌های لیلی، دل از خود بکنم، ولی چطور ممکن است آتش عشق مجنون به راحتی از چنین داستانی خاموش شود؟

هوش مصنوعی: دل من به زیبایی قصر شیرین تبدیل شده و چه عجیب است که خسرو زیبا به گونه‌ای در این ویرانه تنها روز و شب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: وقتی که دوستان نزدیک ما را به عنوان خدمتگزار خود می‌خوانند، جای تعجب است که در هر لحظه، او همچنان بیگانه و دور از ما به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی چهره‌اش مانند یک چراغ جان مرا روشن می‌کند، چه غم و اندوهی بر دل من می‌گذرد، اگر او در خانه‌ام بنشیند.

هوش مصنوعی: عقل می‌فهمد که اگر خواجو از بند و زنجیر رهایی پیدا کند، دیگر چرا باید دور از محبوبان زیبا این‌گونه مجنون‌وار بنشیند.