هوش مصنوعی: کسی که می‌رود، پیام من را به شهر محبوب می‌برد و داستان این بندۀ خالص را به پادشاه آن شهر می‌رساند.

هوش مصنوعی: من با نگاه پرشور و محبت، زیبایی خود را به دنیای اطراف می‌فرستم و به همین دلیل، به آن سنگ قیمتی که مانند یک عقیق درخشان و مرطوب است، توجه خاصی دارم.

هوش مصنوعی: در صبح زود، دعاها و خدمات می‌نوشان به آن دو نرگس زیبا و خواب‌آلود هدیه شد.

هوش مصنوعی: به جز نسیم ملایم بهاری، چه چیز دیگری می‌تواند حال و احوال بلبل عاشق را در فصل بهار به او برساند؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم غم و اندوه روزگار را نشان دهم، کسی که این نامه را می‌فرستد به خود روزگار می‌فرستد.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی بر دلم حاکم شد و جانم را با حسرت به نفس عمیق و آوایی سپردم، زیرا می‌دانستم که مانند بادی به دیاری دور خواهد رسید.

هوش مصنوعی: اما در خانه دوستان، نسیم بهاری می‌وزد. نگو که من از خاک، جز غبار چیزی نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌خواهی که نسیم صبحگاهی نامه‌ی عشق خواجو را به خانه‌ی معشوق برساند و او را به سمت دیدار یار بکشاند؟