هوش مصنوعی: کارم از توان و قدرت من فراتر رفت و آه من از چرخ آسمان عبور کرد.

هوش مصنوعی: دنیا به مانند شب تار است و در این میان، من تنها در روزم مانده‌ام که نور آفتاب زردی از آن عبور کرده است.

هوش مصنوعی: من هرگز روز روشنی را ندیده‌ام و تمام عمرم به خاطر درد چشم سپری شده است.

هوش مصنوعی: از دو مهره سفید و سیاه که بر صفحه سبز نرد قرار دارند و حرکت می‌کنند.

هوش مصنوعی: من از روزگار عشق و وصال به شدت نالانم، زیرا که مانند بادی آمد و زود گذشت.

هوش مصنوعی: هر چه در زندگی بر من گذشته، از سختی‌ها و شیرینی‌ها، هیچ چیز جز اندوه نصیبم نشده است.

هوش مصنوعی: همه جا می‌دانند که خاقانی دوباره به اوج خود بازگشته است.

هوش مصنوعی: به ویژه اینکه از چرخش روزگار، آن جوان که عمرش به سر رسید، از دنیا رفت.

هوش مصنوعی: روح پاک او به باغ بهشت راه یافت و از این دنیای پر از مشکلات و سختی‌ها عبور کرد.

هوش مصنوعی: چشمان ما به دلیل وجود عقل و انسانیت او، به جهانی باز و پیروزمندانه مشغول هستند.

هوش مصنوعی: به خاطر سختی‌ها و مشکلات زندگی، هر روز به روزهای دشوارتر نزدیک‌تر می‌شوم و وضعیت من هر روز بدتر می‌شود.

هوش مصنوعی: مانند خرچنگی هستم که همیشه مسیرهای خود را به عقب برمی‌گردانم و پیش نمی‌روم.

هوش مصنوعی: زمانه به شدت تغییر کرده و از ریشه‌های من جدا شده‌ام، از دست دادن دوستانم مرا بسیار آسیب‌دیده کرده و به شدت غمگینم.

هوش مصنوعی: کسی که یک ذره صبر را به بهای ناچیزی می‌فروشد، چطور می‌تواند جان‌های بسیاری را با قیمت بالا خریداری کند؟

هوش مصنوعی: چند بار به من می‌گویی که نگران نباشم، اما غم من را از بین برده است. چرا نباید غمگین باشم؟

هوش مصنوعی: با این همه غمی که دارم، اصلاً ممکن نیست که خود را جزء زنده‌ها حساب کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که حال و روزم به گونه‌ای است که چشمانم را می‌بیند، اما غم یک روزه را به دو چشم می‌نگرم.

هوش مصنوعی: من با سرعت و چابکی در زیر آسمان ایستاده‌ام، اما نمی‌توانم از چنگال و محدودیت‌های آن رها شوم.

هوش مصنوعی: من که پادشاهی بزرگ هستم و در باغ دنیا مانند بلبل می‌خوانم، اما در واقع صدای من به نوحه‌گری شبیه است.

هوش مصنوعی: شمع من خاموش است و حرفی نمی‌زند، اما چرا من صدایم را به آسمان نمی‌رسانم؟

هوش مصنوعی: شیر میدان و خورشید مجلس، محبوب و دل‌نشین جان ابوالفارس.

هوش مصنوعی: درخت دانش برای انسان‌ها مایه‌ی زهر است و میوه‌ای که از آن می‌روید، برای آدمی مرگ‌آور است.

هوش مصنوعی: ای دوست! از ورود به این دنیا بپرهیز، چرا که این جهان چندان ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: صبح قیامت فرا رسید و ما در خواب بودیم، در حالی که صدای بیدارباش همه انسان‌ها به گوش می‌رسید.

هوش مصنوعی: ببینید که زین دنیا و لذت‌های آن، چیزی جز فنا باقی نمی‌ماند و همه چیز به زودی برباد می‌رود.

هوش مصنوعی: نابودکنندگان با تیرهای سحرآمیز، این حصار مستحکم را به راحتی سوراخ می‌کنند.

هوش مصنوعی: پس با قدرت و هیجان، دنیای خسته کننده و بی‌روح را تغییر بده و این لباس معلمی را بر تن کن.

هوش مصنوعی: زمان بیداری و جست‌وجو است، حرکت کن و دوباره در سقف ایوان و طاق طارم شکاف ایجاد کن.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای از غم و اندوه خاقانی غافل نشو و لباس سوگ را آبی کن.

هوش مصنوعی: اگر در غربت، بادی سخت و کشنده باعث شود که درختی تر و سرسبز خشک و پژمرده شود،

هوش مصنوعی: بیا از اشک‌های خود آب بر روی این خاک مقدس بریزیم.

هوش مصنوعی: دوستانش را ببین که چقدر غمگین و نگران هستند. دوستانش چه اهمیتی دارد، وقتی که دشمنانش از او می‌ترسند.

هوش مصنوعی: کدام ماه را داریم که خورشید در خدمت اوست و نقطهٔ تاریک خاک شرق از آن اوست؟

هوش مصنوعی: جان پاکان به خاطر آن خاکی که دنیای لطیف و زیبایی در مجاورتش قرار دارد، فدای می‌شود.

هوش مصنوعی: در زیر خاک، چیزی با ارزش و قیمتی وجود دارد که نمی‌توان به سادگی از آن گذشت. آنچه در دل این گوهر نهفته است، به روحی بزرگ و والا تعلق دارد، همانند پرنده‌ای که از آسمان‌ها می‌آید.

هوش مصنوعی: بسته را باز کن و نگاهی به رنگ آن بانداز که چه نمایی از پیکر او دارد.

هوش مصنوعی: سوسن او شکل سنبل را دارد و لاله‌اش به رنگ آبی است.

هوش مصنوعی: به آسمان نگاه نکن، زیرا آسمان هم به رنگ غم و اندوه او در آمده است.

هوش مصنوعی: به در خانه‌ی کسی شکایت کن که آسمان به شکل حلقه‌ای در آن قرار دارد.

هوش مصنوعی: او به سفر رفته است، به کجا؟ به باغ بهشت، جایی که درختان طوبی و سدره سایه‌ای گسترده دارند.

هوش مصنوعی: در دل ما هم به یاد او پرنده‌ای است که پیام‌آور اوست.

هوش مصنوعی: او در کنار پدرش آرامش دارد، اما برای ما، این اندوه تنها برای مادر اوست.

هوش مصنوعی: بعد از این، چیزهایی که در دل برادر وجود دارد، برای دشمن مانند سم می‌شود.

هوش مصنوعی: همه مردم شروان در این درد و غم شریک هستند و حتی دشمنان نیز از این موضوع ناراضی‌اند.

هوش مصنوعی: یوسف از برادرانش دور افتاد، مانند اینکه آفتاب از میان ستاره‌ها ناپدید شده باشد.

هوش مصنوعی: ای سلیمان، بیا و نوحه‌ای را که نوح سر داد، بیاور؛ زیرا که پری از میان مردمان رفت و دور شد.

هوش مصنوعی: یک گوهر باارزش از خزانهٔ من گم شده است، چنان که از همهٔ جهان، چیزی که ارزش دارد، ناپدید شده است.

هوش مصنوعی: عیسی دوم دوباره به زمین آمده و به آسمان چهارم صعود کرده است.

هوش مصنوعی: سپر جنگجویان نیک، آرامش ما را به چالش کشید و همواره در حال تغییر است.

هوش مصنوعی: دنیا به خاطر جدایی او مانند مار زخمی شده است و افرادی که از این جدایی رنج می‌برند، با ناامیدی و درد سرشان را می‌زنند.

هوش مصنوعی: نه آسمان برای سوگواری‌اش بلکه مثل درخت گندم در سرزمینش پر از برکت و باروری است.

هوش مصنوعی: در هنگام مرگ، قبل از آنکه به خوشی و راحتی در زندگی بپردازیم، به خاطر مشکلات و سختی‌ها، دچار اندوه و ناامیدی شده‌ایم.

هوش مصنوعی: تا کی باید از دوری او گلایه کنیم؟ زندگی ما در فریاد و شکایت از این دوری سپری شده است.

هوش مصنوعی: شما به من رحمت و لطفی عطا کن، به ویژه کسی که در دنیا به دلسوزی و محبت مشهور است.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به خاطر شرم از دیدن، نتوانستند به دنیا نگاه کنند. با این حال، دنیا بدون اینکه توجهی به این شرم داشته باشد، به راه خود ادامه داد و گذشت.

هوش مصنوعی: او هنوز به دو دهه از عمرش نرسیده و هنوز تجربه‌هایی چون گردش‌های زندگی را نداشته است.

هوش مصنوعی: دوستان با درد و ناراحتی‌های خود ناله می‌کنند، اما هنوز آهنگی را می‌شنوند که برایشان ناشناخته و جدید است.

هوش مصنوعی: او بی‌آنکه جهان را به خوبی بشناسد، خود را به هلاکت انداخته و از تجربیات زندگی استفاده نکرده است.

هوش مصنوعی: ناگهان زمان بر او غلبه کرد و او هنوز به‌طور کامل از دست روزگار گیر نیفتاده است.

هوش مصنوعی: به نظرم می‌رسد که با وجود تلاشی که برای خوشبختی و لذت داریم، هنوز هم تحت تاثیر فریب‌ها و نقشه‌های زندگی هستیم و این حالت تغییر نکرده است.

هوش مصنوعی: زندگی هنوز لباسی برای پوشیدن ندارد و به مرگ نزدیک است.

هوش مصنوعی: زندگی او به سرعت در حال گذر است و نشانه‌هایی از پایان و فنا به چشم می‌خورد، در حالی که هنوز نشانی از شب و تاریکی در کارهایش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در چشم جهانیان، هنوز تصویری از آن شخصیت برجسته باقی مانده است.

هوش مصنوعی: دلبرانی که زلف‌های خود را بریده‌اند، هنوز بر سر مزار او نشسته‌اند و چهره‌هایشان درخشان و زیباست.

هوش مصنوعی: او رفت و مانند دودی ناپدید شد، اما حسرت او همچنان در دل‌ها باقی‌مانده و از بین نرفته است. این اندوه و یاد او همچنان در بین مردم می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای دوستان، در جهان این‌گونه است که زهر در حقیقت در دل چیزهای شیرین نهفته است.

هوش مصنوعی: دیگر فریاد نزنید و آرام باشید، چون به تدریج آرامش پیدا می‌کنید و بی‌دلیل نگرانی به خود راه ندهید.

هوش مصنوعی: هیچ راهی برای درمان وجود ندارد، حتی اگر دنیا بسوزد و آسمان بشکند.

هوش مصنوعی: شاید من در اشتباهی بزرگ هستم و قلبتان روشنایی‌اش را از دست داده، اگر شما در حال آزمایش و سنجش من هستید.

هوش مصنوعی: ماه شما در زمان صفر به سیاهی گراییده است، زیرا همچون آسمان کبود، به شما لباس سیاه پوشانده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر دوباره نفی و وجود به طور کامل از بین برود، باید ریشه‌های آن را از بیخ و بن قطع کنیم.

هوش مصنوعی: اگر روزگار به شما سخت بگیرد، با خاک در چشمش بپاشید.

هوش مصنوعی: اگر آسمان به ما شربت غرور بدهد، سنگ را به سوی آسمان بیفکنید.

هوش مصنوعی: اجازه می‌دهم که از نفس خود به‌عنوان پرده‌ای برای پوشاندن آفتاب استفاده کنید.

هوش مصنوعی: هیچ گناهی در جدایی او بر من مگذارید اگر شما هم طرفدار من هستید.

هوش مصنوعی: این کلمات را از خاقانی بشنوید، زیرا هدف این سخن‌ها بیان مفهوم مهمی است.

هوش مصنوعی: دوباره از او پرسید که حال و روز زلف و چهره‌اش چطور است.

هوش مصنوعی: ای کسی که زیبایی‌ات باعث شده تا به خاک بیفتی و به صفتی ثابت و مستحکم مانند ستاره‌ای در آسمان قرار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: زمانی که جانم را می‌گیرند، زیبایی تو باعث شرمندگی مالک مرگ می‌شود.

هوش مصنوعی: روان پاک تو از زمین برآمده و از آتش و نور خالص شده است.

هوش مصنوعی: حوری به استقبال آمده و برای جشن عروسی آماده شده، در حالی که لباسش چاک خورده است.

هوش مصنوعی: آزاد و رها شده همچون یوسف و مسیح، بی‌هیچ ترس و نگرانی در آسمان به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: روح تو در جایی مسلط و سرور دیگر ارواح است، اما در اینجا در بند و محدود به ماده و خاک شده‌ای.

هوش مصنوعی: یک کودک با اسب چوبی‌اش به سمت دروازه‌ای می‌رود که به هلاکت منتهی می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم‌های روشنت را نمی‌بینم و برای همین، حتی نور خورشید هم در تاریکی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: شعرهای خاقانی به قدری غم‌انگیز و دل‌سوز است که هر جا به آن نگاه می‌کنی، احساس درد و رنج را به وجود می‌آورد.