هوش مصنوعی: ای روزی که گذشتگان را به درد آورد، آن خورشید از دل شب تیرگی‌ها را زدود و روشنایی را به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: شب چه چیزی است؟ نگاهی به خاک بینداز. همچنین، آفتاب بر خاک سایه انداخته است، خاکی که آفتاب، اثرش را می‌بلعد و خون او را نیز در خود می‌گنجاند.

هوش مصنوعی: ای خورشید که در خاکِ غم به خواب رفته‌ای، مانند تخته‌محاسبه‌ای که از آن خاک سر خورده و افتاده‌ای.

هوش مصنوعی: خورشید غروب کرد و صبح به آرامی به سوی ناشناخته‌ها حرکت کرد، مانند ابر که شب، لباس اندوه را پخش کرده است.

هوش مصنوعی: به جای اینکه زخم‌ها و دردهای ناشی از زندگی شما را شکست دهد، باید با勇ت و شجاعت روبرو شوید و با آنها مقابله کنید.

هوش مصنوعی: به آسمان نگاه کنید و زیبایی‌های آن را بشکنید؛ زمانهٔ شگفت‌انگیز را زیر پا بگذارید و از درخشش خورشید بهره ببرید.

هوش مصنوعی: اگر چشمت از گریه به حالت ناخن بزند، پلک‌هایت را به هم فشار بده و بگذار خونش جاری شود.

هوش مصنوعی: تابوت او پر از زیورهای زیبا و زینتی مانند عروس‌ها است و هر طرف آن نشان از هفت آسمان و هشت بهشت دارد. به این منظره خوب توجه کنید.

هوش مصنوعی: خاک او به شدت تشنه است و در جستجوی منبع حیات خود، به چشم‌هایش که همچون حوضی پر از آب است، نگاه می‌کند. این خاک برای سیراب شدن، به مشکلات و رنج‌های عاطفی اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: در برابر گنبد او، آسمان به نظر می‌رسد که در حال حرکت است. اما اگر جنیبتان را به دوش نمی‌کشید، ممکن است شما را مورد سنجش قرار دهند.

هوش مصنوعی: شبدیز و نقره، که اشاره به زیبایی و قدرت دارد، فلک را به معنای آسمان و سرنوشت به چالش می‌کشد و با مرگ او، به نوعی تسلط بر شرایط را نشان می‌دهد. اگر وفا و صداقت وجود داشته باشد، آن‌گاه ممکن است دمی آرامش حاصل شود.

هوش مصنوعی: اگر گوش‌هایتان به نشانه‌های پنهان توجه نمی‌کنند، بر روی زمین زیبا مانند بهشت فریبرز حرکت کنید.

هوش مصنوعی: این شعر می‌خواهد بگوید که شما باید به یاد داشته باشید که ما هم از خاک این دنیا هستیم و به مرور زمان به سرنوشت مشابهی دچار خواهیم شد. بنابراین، هرگز خود را بالاتر از دیگران یا جوان‌تر از آنان ندانید، زیرا همه ما در برابر زمان و طبیعت یکسان هستیم.

هوش مصنوعی: سپس به گریه و زاری بازمی‌گردید و در حضور خداوند برای حفظ پادشاه دعا و توسل می‌کردید.

هوش مصنوعی: امروز از درد و رنج ظلم نجات پیدا کرده‌اید و در سایه‌ی حکومت بزرگ خودتان به آرامش رسیده‌اید.

هوش مصنوعی: شاهزاده به باغ زندگی رفت و باد به جای شاه خونریزی کرد، چرخ زمان قصاص او را در ماندگاری شاه قرار داد.

هوش مصنوعی: دنیا به خاطر ناله و زاری به زیر افتاده و شکافی در سقف آسمان ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: از اشک‌های داغ و سوزان دل‌های عاشق، در دل خاک، طوفانی از آب و آتش به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: این زال که در دنیا موجود است، شباهت به سازی دارد که بدون سرش باقی مانده و موهایش به هم ریخته و بر روی زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: ناهید (سیاره زهره) با حالتی غمگین و مانند یک خواننده محزون، در اینجا به سراغ سرای کلام آمده است. او در حال گریه و نواختن نغمه‌هایی است که رنج و اندوهش را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شاه باز، تخم و تن خود را در اختیار دارد، مرگ ناگهانی خوشبختی به زندگی او وارد شده است.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که وجود انسانی که به خدا وابسته است و نور جانش از خدا سرچشمه می‌گیرد، می‌تواند در دنیای خاکی و بی‌فروغ وجود انسان‌ها، تجلی الهی را به نمایش بگذارد. به عبارت دیگر، انسان‌هایی که در خود نور خداوند را دارند، می‌توانند در دنیایی که ممکن است بی‌روح به نظر برسد، زندگی معنوی و الهی بیاورند.

هوش مصنوعی: چهرهٔ زیبای او مانند دایره‌ای از مه است که با حمله‌اش دل را می‌رباید و این زیبایی همچنان در دل‌ها نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: دور بدن آن معشوقه بایستید و در حالی که قامت او را نگاه می‌کنید، به زیبایی‌های او توجه کنید؛ موهایش را باز کنید و در این لحظه به او نگریسته و دلتنگی‌تان را ابراز کنید.

هوش مصنوعی: بر روی خاک او، عطر مشکی از شب و نور خورشید در حال تأثیرگذاری است و دست زمانه همچون پرده‌ای زیبا بر روی آن کشیده شده است.

هوش مصنوعی: یک کژدم تب کرده و زخم از نیش مار خورده، به شدت ضعیف و ناتوان شده و به دام مار بزرگتری افتاده است.

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، چگونه آسمان در برابر او فروتنی می‌کند و این زمین ناشنوا از عذاب فریاد او آگاه شده است.

هوش مصنوعی: آدمی که به مشکل و درد دچار شده، در حالی که پزشک در کنار اوست، به خاطر چهره‌ي تیره‌اش در شرایطی قرار گرفته که عقل و دانش او نمی‌توانند کمک زیادی به حل مشکلش بکنند.

هوش مصنوعی: چشمش مانند رگ‌های ساز بربط است، بی‌آنکه در آن خون یا حس وجود داشته باشد، تنها زیبایی‌اش در نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: آسمان به عنوان یک زره پوش برای انتقام مرگ آماده شده است و مرگ به طریقی ناخواسته و از راهی نادیده به ما نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در یک شب تاریک، روز به صورت ناگهانی و با شدت به سمت ما می‌آید و نشانه‌ای از مرگ به وضوح دیده می‌شود. احساس می‌شود که مرگ به طور ناگهانی و بی‌خبر به نزدیکی ما رسیده است.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که کسی به شدت و به طرز خشن و بی‌رحمانه‌ای با مرگ مواجه شده است، به طوری که انگار مرگ به مانند تیغی از سر او عبور کرده و او دیگر هیچ راه فراری ندارد. به نوعی این تصویر به ما نشان می‌دهد که او به نهایت مرگ و نابودی رسیده است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای ظهور کرد و خورشید امّت برای همیشه روشن شد. برکت و رحمت به‌طور دائمی وجود خواهد داشت.

هوش مصنوعی: ای گوهر، از روشنی و زیبایی تو، دریا به خاطر ماهت اشک ریخته و آفتاب و ستاره‌ها نیز برای تو غمگین شده‌اند.

هوش مصنوعی: اجرام آسمانی هفت خانه‌ی زرین به خاطر تو بر هفت بام خانه‌ی مینا اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: از زمانی که تو رفتی، کوه قاف به حال نوپایانی که در گرداب مشکلات و ناتوانی‌ها قرار دارند، گریان است.

هوش مصنوعی: از دلتنگی و آرزوی دیدن کلاه تو، دریا مانند ابرهایی که باران می‌بارند، بر مروارید زیبای دختران اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: کشوری که در آب و آتش پنهان شده، اکنون به خاطر مرگ تو، بر ما هفت کشور گریه می‌کند.

هوش مصنوعی: مردم به جای اشک، دو چشمشان را بر خاک تو رها کرده‌اند و مانند ستاره جوزا گریه می‌کنند.

هوش مصنوعی: رزم را با چشمان خود دیده‌ام که در میدان جنگ، در حالی که زره بر تن دارد و تیر الماس بر دهانش نشسته، لعل باصفا اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: محفل با ساز رباب رونق گرفته و در نگاهی به نای، جامی شکسته و در حالتی از غم، شراب بر سر می‌ریزد.

هوش مصنوعی: این سبزِ دور، که به رنگ سیاه درآورده، بر مرگ تو و از روی زین افتادن‌ات در جاهای زیادی گریه کرده است.

هوش مصنوعی: بر این موی و گوشوارهٔ زرین تو، دل‌های سنگی و بی‌احساس از غم حلقه‌ای سبز به گریه درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: چشم ما از زیبایی تو سیراب شده است، اما این آب شیرین تبدیل به زهر شده و به همین خاطر گریه کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: جانداران به حدی برای تو گریه می‌کنند که حتی عقرب نیز به خاطر نیش و زهرش به زاری می‌افتد.

هوش مصنوعی: دل سنگی من به خاطر تو آنقدر گریه کرده که مثل یک شیشه نازک و شکننده شده است.

هوش مصنوعی: اکنون با ناز و شادی در باغ بهشت، گل سرخ با زیبایی خود لبخند می‌زند و همزمان می‌تواند بر حالتی خاص، اشک بریزد.

هوش مصنوعی: سرور جهان، سرزمین‌ها را با شمشیرش گشوده و از تهدید دشمنان، در حالی که می‌خندد، به گونه‌ای گریسته که زهره (سیاره یا مفهوم زیبایی و تابش) نیز به او حسرت می‌خورد.

هوش مصنوعی: این بیت به غم و دلتنگی برای یک معشوق می‌پردازد. شاعر از جایی صحبت می‌کند که در آن معشوق به مانند ماه نو زیبا و دلنشین است. در ادامه به وصف مقام و منزلت او می‌پردازد و اشاره می‌کند که او در جایی نشسته که بهشتی به نظر می‌رسد. به طور کلی، شاعر از دوری و نبودن معشوق احساس درد و longing می‌کند و توصیفاتی زیبا از او دارد.

هوش مصنوعی: ای گردونهٔ آسمانی از آن ستارهٔ درخشان چه می‌خواهی و ای نسیم از آن شکوفهٔ دل‌فریب چه در نظر داری؟

هوش مصنوعی: ای روزگار بی‌رحم، ناله‌ها و افسوس‌ها از دست توست. تو چه هدفی از جان یوسف دل‌ها داشتی؟

هوش مصنوعی: ای زال نازپرورده، که در حال باروری هستی و از شرّ آن زیبای خوش‌رو (غنچهٔ ناز) چه خواستی؟

هوش مصنوعی: ما هیچ وقت از دل و جانمان برای تو دریغ نکردیم، اما تو از دل ما چه چیزی می‌خواستی؟

هوش مصنوعی: بگذار بگوییم که اگر از آتش سده در جان ما دمیده‌ای، از آن مشک‌ریز شاخ چلیپا چه هدفی داشتی؟

هوش مصنوعی: اگر چشمی داشتی و اکنون نداری، من را از آن نیمه هلال نو که هنوز شکل نگرفته است، می‌دیدی. چه آرزویی داشتی؟

هوش مصنوعی: بر فراز آسمان، نرگس‌هایی زیبا و خیره‌کننده وجود دارند که با هزاران زیبایی در کنار هم قرار گرفته‌اند. در میان این زیبایی‌ها، به آن دو نرگس دلبر اشاره می‌شود و از خود می‌پرسیم که چه آرزویی از این همه زیبایی داریم.

هوش مصنوعی: از آنجا که بادریسه هنوز نشسته است، ای بادریسهٔ چشم، بگو چه می‌خواهی.

هوش مصنوعی: کسی که به گوهر و ارزش خود آسیب می‌زند، حتی اگر دارای عفت و حیای زیادی باشد، باز هم گرفتار دو آتش می‌شود. حالا تو چه چیزی از او می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: در پایان، آیا تو می‌خواهی آسمان را بشکنی یا جواهرات را لمس کنی؟ از ستاره‌ها و آسمان چه انتظاری داری؟

هوش مصنوعی: اگر مانند خاتم می‌نمودی، نشان دجال را در چشمانت داشتید، پس از آن نگین قرمز مسیح چه انتظاری داشتی؟

هوش مصنوعی: تو که موی عاشقانه‌ات به دلبر درختی شبیه است، چه چیزی از چهره‌ای زیبا اما ناپخته و نارسیده می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: من به مانند اژدها هستم، اگر مانند ضحاک عمل کنم که از خون کودکان می‌خورد، چه چیزی از پادشاه جم خواسته‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر مانند ترازوی افرادی که از جایگاه پایینی برخوردارند، در وسط قرار نداری، پس از آن کودک شیرخوار که در اوج است، چه چیزی می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: پرنده‌ای با پرهای زیبا و نادر، در پی تو به مشکلاتی دچار شد و از هر سو شکست‌های ناشی از خرد و اندیشه تو را تجربه کرد. تو در این مسیر تنها چه خواستی؟

هوش مصنوعی: وقتی که دست تو به افرادی با استعداد و برجسته می‌رسد، دیگر نیازی به چیزهای بی‌ارزش نیست. از این افراد با ارزش چه توقعی داری؟

هوش مصنوعی: بخروش تا زمانى که حسام، کینه‌ی خود را از تو بزداید و قلبت را از غم و اندوه پاک کند.

هوش مصنوعی: ای کسی که بر سر کشورهای دنیا تاجگذاری کرده‌ای، بدان که سنگ‌انگشرت، گوهر دین و دیانت را به دوش دارد.

هوش مصنوعی: ای مردی که سر آستین‌ها و مقام‌ها به تو وابسته است، همگان به پای تو احترام می‌گذارند و تو آقایی که بر همه سروری.

هوش مصنوعی: ای کسی که مقام بلندی داری، سرش را همچون کوکنار به پیشت آورده، چون لاله‌ای بی‌سر و بدون دامن، در نزد تو حاضر شده است.

هوش مصنوعی: ای خاکی که زیر پای تو هستم، من در کنار خوک‌ها به زندگی خود ادامه می‌دهم. هم در کاخ قیصر و هم در کنار سلطنت او، من در وجود و حضور تو هستم.

هوش مصنوعی: در هر دو جنبهٔ زمان، نام تو به عنوان پادشاهی عادل و خلاق شناخته شده است.

هوش مصنوعی: من سه بیت از شعر خودم را در قالب مرثیه‌ای با نام نریمان آورده‌ام.

هوش مصنوعی: سرزمین عدل و انصاف تو، که می‌تواند دنیا را به شکلی زیبا و درخشان جلوه دهد، همچون آینه‌ای است که خاکستر را صیقل می‌زند و از آن جلوه‌ای تازه می‌سازد.

هوش مصنوعی: از ترس ضربه‌های سخت تو، صدای شکستن از دل زمانه‌ای که مردم را می‌خورد، به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: ای کسی که از آسمان به مقام والایی رسیده‌ای و در دقایق و زمان‌های ازلی، با شایستگی و شناخته‌شدگی بیشتری ظاهر شده‌ای.

هوش مصنوعی: همهٔ این دنیا به خاطر درد فراق توست، ای بهترین و برترین موجود که از همهٔ دنیا بی‌نظیری.

هوش مصنوعی: به درستی به آثار مرگ و فانی بودن انسان توجه کن؛ زیرا ما در این دنیا حتی از مهره‌های نرد هم بیشتر در هم ریخته و آشفته‌ایم.

هوش مصنوعی: من اطمینان می‌دهم که آن شعر از دیار من، به خاطر سوز دل و اشک‌هایی که در چشمانت جاری شده، مناسب تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: کشتی صبر خود را بساز، زیرا دل تو مانند تنوری در حال سوختن است و طوفانی در حال وزیدن است.

هوش مصنوعی: عمر تو از زوال و نابودی در امان باد، ای ملک! بقا و ماندگاری تو در صفحات زندگی ثبت شده است.

هوش مصنوعی: شما باید مانند سام و اسکندر، سلطنت و قدرتی را ایجاد کنید و به مانند سام و همسر اسکندر زندگی و مقام خود را ارتقا دهید.

هوش مصنوعی: نی به زیبایی از دربار تو سخن نگفته‌ام، چون هم‌نواز و هم‌سکنت تو در اینجا حضور دارند.

هوش مصنوعی: نعل اسب تو در دنیا به قدری معروف است که مانند چشم ملک اکبر شناخته شده است.

هوش مصنوعی: دیوبند به عنوان یک مقام و قدرت، باعث می‌شود که جهان به دقت و با حسادت به فعالیت‌های تو بنگرد و اقبال و شانس به درگاه تو نازل شوند.