کلید خوانش درست این رباعی واژۀ «آتش» است که تلفظ آن در سراسر ایران فرهنگی و نیز همه سندها ثابت و یکسان می‌باشد. این واژه، تعیین کنندۀ تلفظ «اندُه‌کش andoh kash» است (به معنی 1-آنچه که بار اندوه را به دوش می‌کشد، 2-آنچه که بار اندوه را سبک می‌کند). گذشته از لزوم توجه به تلفط واژۀ «آتش» در تعیین قافیه این رباعی (یعنی ash)، وجود سندهای زیر نیز گواه دیگری است:

–بیت شماره 3 از غزل 66 مجیرالدین بیلقانی («مرا بهر رضای تو دلی بایستی انده‌کش/غلط گفتم که با این غم مرا خود دل نبایستی»)؛

–بیت شماره 1 از رباعی 494 مجد همگر («گر عاشقی انده‌کش هجران می‌باش/با درد در انتظار درمان می‌باش»)؛

–بیت شماره 3، بند 13، مسمط شماره 2 قطران تبریزی («ز هر دو خصم پست و دوست عالی/معادی غم‌کش و شادان موالی»)؛

–بیت شماره 16، حکایت4، بخش چهارم الهی نامه عطار («نه چندان گشت در خون آن ستم‌کش/که هرگز گشته باشد هیچ غم‌کش»)؛

–بیت شماره 5، غزل 548 عطار («چون عاشق غم‌کش را در خاک کنی پنهان/بر خویش نظر آری، پیدا نکنی دانم»).

*بهره گیری از نگرش سیستمی، یعنی دقت و درستی در کار پژوهشی