خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ   ۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کرمی که چو زاهدان خورد برگ درخت</p></div>
<div class="m2"><p>نی درخور زهد سازد از دنیا رخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از ابرو و چشم ار به بتان ماند سخت</p></div>
<div class="m2"><p>چه سود که نیستش به معشوقی بخت</p></div></div>

رباعی شمارهٔ   ۳۰

کرمی که چو زاهدان خورد برگ درخت
نی درخور زهد سازد از دنیا رخت
از ابرو و چشم ار به بتان ماند سخت
چه سود که نیستش به معشوقی بخت

هوش مصنوعی: این بیت به نقد ظاهرسازی و زهد نمایی اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که زاهدانی که از دنیا دلبری می‌کنند و تنها به خوردن برگ درخت بسنده می‌کنند، نمی‌توانند از زهد واقعی بهره‌مند شوند. اگر کسی به زیبایی و جذابیت چهره‌ی معشوق روی آورد ولی در عشق واقعی ناکام باشد، این زیبایی و جاذبه چه سودی دارد؟ در نهایت، شاعر به اهمیت عشق واقعی و بخت در آن اشاره می‌کند.

رباعی شمارهٔ   ۲۸

رباعی شمارهٔ   ۲۹

هوش مصنوعی: کرم‌ها که مانند عابدان به خوردن برگ درخت مشغولند، در واقع از دنیا کناره می‌گیرند و به نوعی از زهد و پرهیزگاری دست می‌زنند.

کرمی که چو زاهدان خورد برگ درخت

نی درخور زهد سازد از دنیا رخت

هوش مصنوعی: اگر زیبایی ابرو و چشم به معشوقان باشد، چه فایده‌ای دارد وقتی که خوش‌شانسی به عشق واقعی دست نمی‌یابی؟

از ابرو و چشم ار به بتان ماند سخت

چه سود که نیستش به معشوقی بخت

رباعی شمارهٔ ۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده