هوش مصنوعی: بهترین گنجینه‌ی فضایل، شناختن کسی است که با علم مطلق آشناست، زیرا او نشانه‌ای از زمانه‌ی خود را به من نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: استاد حکمت به کلاس آمد و شاگردی که احکام دین را به خوبی می‌داند و چندین علم را از افلاطون، فیلسوف یونانی، می‌شناسد.

هوش مصنوعی: عقل و جان به خاطر ارزش و کم بودنشان برای من بسیار گرانبها و نایاب هستند، بنابراین من کسی را که به‌اندازه عقل و جانش ارزشمند است، می‌شناسم و مورد توجه قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم عراقی ارزش او را درک نمی‌کنند؛ زیرا من او را با سخنش که مانند آفتاب می‌درخشد، به عنوان امیر خراسان می‌شناسم.

هوش مصنوعی: آن طلا یا زر سرخی که با سیاهی آزمایش شده است، نشان‌دهنده‌ی ارزش واقعی‌اش در مقایسه با چیزهای دیگر است. من می‌توانم این طلا را از نشان‌های دیگر تشخیص دهم.

هوش مصنوعی: او را امیر می‌نامند، اما من به او به عنوان کسی که بر جهان فضل و دانش دارد احترام می‌گذارم، نه فقط به خاطر مقامش.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه من مانند یک مور دارم به چیزهای کوچک اهمیت می‌دهم و دیو مانند گوهرم را دارم، اما تا حدی به صورت مرغی در می‌آیم که سلیمان را بشناسم.

هوش مصنوعی: من به شوخی می‌گویم که من شاعر سلیمان هستم، اما در واقع جان من به صداقت به کوچک‌ترین چیزها، مثل یک مورچه، پیوند خورده است.

هوش مصنوعی: من هشت حرف را برابر با چیزی می‌دانم که برایم چون حرزی است ارزشمند، در حالی که هفت هیکل را به عنوان نشانه‌ای از رضوان در نظر می‌گیرم.

هوش مصنوعی: عقل مانند کتابی است که به ما راهنمایی می‌کند؛ اگرچه شخصی با دانش و تجربه‌ی زیاد مانند خضر وجود دارد، من او را فقط یک کودک در مدرسه می‌شناسم.

هوش مصنوعی: او به من زندگی جاودانه‌ای عطا کرد، مانند خضر که از آن چشمه حیات که آن را می‌شناسم، به من بخشید.

هوش مصنوعی: من دلی و دو چشمی دارم و از اشعار او سه بیت را خوانده‌ام و با خواندن چهارمی، او را می‌شناسم.

هوش مصنوعی: وقتی به نشانه‌ها و خطی که او کشیده نگاه می‌کنم، مانند آنکه نقطه‌ا‌ی در میان خطوط باشد، نشانه‌ای از ایمان او را در زلف سیاهش می‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی که به حرف او توجه می‌کنم، همانند دایره‌ای محکم و با ثبات می‌شود و در ذهنم مثل حلقه‌ای می‌ماند که عقلم آن را به عنوان فرمان می‌پذیرد.

هوش مصنوعی: شاعر می‌گوید که او دواتی دارد که از چوب آبنوس ساخته شده و روز و شب را به تصویر می‌کشد. این دوات برای او نماد گفت‌وگو و ابراز نظر در مورد جهان است و او این هنر را به خوبی می‌شناسد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که آن دوات را پر از نقوش زیبا دیدم، متوجه شدم که این همان شمشیر رستم دستان است.

هوش مصنوعی: کمتر از تراشه‌ای که قلم او ایجاد می‌کند، عطارد زشت به نظر می‌رسد. اگر عطارد را بشناسم، کیهان را هم بهتر می‌شناسم.

هوش مصنوعی: من ستاره زحل را به سیاهی جوهر قلم می‌زنم، به گونه‌ای که جرم ستاره سهیل را مانند بدنه قلمدان می‌شناسم.

هوش مصنوعی: من اشعار او را از عراق می‌آورم، زیرا آنها را به عنوان گنجی ارزشمند از شروان می‌شناسم.

هوش مصنوعی: اگر به من خوشی و لذت بدهند، باز هم خوشحال نیستم، زیرا شعر او خوردنی و لذیذ است که با آن می‌توانم او را بشناسم.

هوش مصنوعی: سیب جان و گل شیرین عقل، شعر اوست که این دو را در ساوه می‌شناسم.

هوش مصنوعی: من خود را به مانند او می‌دانم؛ زیرا با دانش خویش، نادانی و جهل را به اندازهٔ قطرهٔ بارانی که در تاریکی قطران (گِل) غرق شده است، می‌شناسم.

هوش مصنوعی: هرچند که کشف حقیقت مانند پسته‌ای سبز و کج‌و‌معوج به نظر می‌رسد، اما هرگز نمی‌توانم آن را مانند پسته‌ای که لبخند زده بشناسم.

هوش مصنوعی: جانم فدای کسی است که مانند عقل، به خوبی و دقت، آفرینش انسان را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: خاقانی از دیار خود شخصیت برجسته‌ای دارد و آن شخصیت را به عنوان الگو و مرجع خود می‌شناسم.