هوش مصنوعی: ما به غم عادت کرده‌ایم، ای دوست، پس غم‌هایی که از طرف تو به ما می‌رسد را برایمان بفرست. هر زمان که می‌خواهی، آن‌ها را برای ما ارسال کن.

هوش مصنوعی: لباس‌های ما را چاک می‌زنند و خانه‌هایمان را می‌سوزانند. فضاهای خالی ما درد را تسکین می‌دهند و هدیه‌های ما غم را به ارمغان می‌آورند.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد ما می‌افتی، دستانت را به سوی خودت بلند کن. اگر اشکی هم به دستانت بیفتد، آن را به سوی ما بفرست.

هوش مصنوعی: فکر تو برای سینهٔ دل‌تنگ ما مانند دارویی است که تسکین می‌دهد. ای کسی که به خاطر دوری‌ات خسته‌ام، برای ما که در رنج و خستگی‌ هستیم، آرامشی بفرست.

هوش مصنوعی: یوسف گم شدهٔ ما، که نماد آرزوها و امیدهای ماست، در زیر گیسوان تو پنهان است. گاهی اوقات ما خبری از آن زلف‌های پیچ‌خورده می‌گیریم که به سرنوشت و عشق ما ارتباط دارد.

هوش مصنوعی: اگر موی تو، خاتمی را که سلیمان از دستش ربوده، از او بگیری، آن را بر او بگذار و یکی از لعل‌های تو را به او بده.

هوش مصنوعی: لباس خاقانی در این دنیا جا نمی‌شود، زیرا غم عشق او را به هم ریخته است. او را به دنیای دیگر بفرست تا از این درد رها شود.