هوش مصنوعی: دل من مانند دانه‌ای است که در آتش افتاده و از فریاد من به این حالت خوشایند دچار شده است.

هوش مصنوعی: من از درد و رنج دل، به هر کجا که بخواهم می‌روم و ارتفاع بلندی را در نظر می‌گیرم. به آسمان‌ها می‌روم و فراتر از آنچه که تصور می‌شود، می‌رسیم.

هوش مصنوعی: من همان آب گوارای نخل بلندی هستم که شعله‌های آتش در جانم افروخته شده‌اند.

هوش مصنوعی: من اشتباه گفته‌ام که نخل هستم. زیرا از دو چشمانم مانند نیلوفر، آب می‌چکد و به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: دلِ من زندگی آرام را در سختی‌ها و مشکلات می‌بیند و برکت این مشکلات را به نام خدا می‌شمارد، چون این دل که همواره در درازمدت با بلا و سختی‌ها روبه‌رو بوده، به آن عادت کرده است.

هوش مصنوعی: امید من به اندازهٔ قلبم به حقیقت نزدیک شده است، و تیرکمانم دیگر قادر به پرتاب تیر نیست و تیرهایم از آن افتاده است.

هوش مصنوعی: من خوشحالم و شادابم، ولی تو ناراحت و غمگینی و چهره‌ات در حال کمرنگ شدن و افول است.

هوش مصنوعی: به منزل رسیدم و در این راه با مشکلات زیادی روبرو شدم. حالا می‌پرسم تو کجایی که به خاطر تو باران و ابرها هم کنار رفته‌اند؟

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای می‌نشینم که حتی کمتر از یک گوش‌ماهی است، در حالی که دنیا مانند دریا در حال عدم آرامش و بی‌نظمی است.

هوش مصنوعی: چقدر عجیب است که در این دنیا، جایی که هیچ نشانی از دنیای مادی ندارد، اما تخت نردی که در آنجا وجود دارد، با طرح‌ها و نقوش زیبا تزیین شده است.

هوش مصنوعی: دل خود را بیش از حد به دنیا وابسته نکن، زیرا این دنیا کشنده عاشقان است، هرچند که زیبایی‌هایش ممکن است توجه‌برانگیز باشد.