هوش مصنوعی: تو زیبایی خاصی داری که در دل من نقش بسته، اما نمی‌دانی که این زیبایی برای من چقدر دردآور است.

هوش مصنوعی: من در برابر درگاه تو، هرچقدر که خودم را در ستایش تو به خاک بیندازم، اگر بر پای تو بوسه بزنم، می‌دانم که تو سر به پایین نخواهی آورد و به من توجهی نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که خواسته‌ات را برآورده می‌کنم، اما نه به این زودی. سال‌ها گذشته و من می‌دانم که کمتر از این وعده عمل کرده‌ای.

هوش مصنوعی: بوسه‌ات را به من عطا کردی، حالا از اینکه این کار را کردی پشیمان هستی. می‌دانی که اشتباه کرده‌ای و می‌دانم دیگر این کار را نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: اگر یک بار دیگر مرا بکشی، می‌دانم که با شمشیر خودت این کار را می‌کنی و از این کار هم احساس ترس نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: گاهی از شوخی به در خانه خاقانی می‌زنی، و همه جا خون می‌بینی، اما اگر سر در نکنی، می‌دانم که چه می‌گذرد.

هوش مصنوعی: آه ای دل، بیدار باش و تمام توجه‌ات را معطوف کار خود قرار بده، جز آرزوی وصل او که می‌دانم در سر نگذاشته‌ای.

هوش مصنوعی: اگرچه در عراق به مقام سلطنت رسیدی، اما نمی‌توانی جز خاک چیزی در زیر فرمان داشته باشی.