هوش مصنوعی: نمی‌توانم راز عشق تو را مخفی بدانم، پس چرا ایمان به این عشق ندارم؟

هوش مصنوعی: چرا باید دل از آتش عشق تو بسوزد و من هیچ دلیلی برای این احساس نداشته باشم؟ چرا در وجودم هیچ نشانه‌ای از محبت تو احساس نمی‌کنم؟

هوش مصنوعی: صبح زود برخاستگان، در دل خود آتش نهفته‌ای دارند که به دیگران نمی‌نمایانند. من که عاشق هستم، چرا این آتش پنهان را در دل ندارم؟

هوش مصنوعی: این روز جشن و سرور است، روزی که جانم را به عشق تو تقدیم کردم. اگر قرار است جانم را بدهم، چرا برای این قربانی شدن شور و شوقی ندارم؟

هوش مصنوعی: غم تو در دل من جا گرفته و این باعث شده که دل من مانند یک خانه پر از غم باشد. حالا که دل من این چنین شده، چرا من شاد نیستم؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که به خودم توجه داشتم و خودپرستی می‌کردم، هیچ‌چیز در زندگیم مرتب و سامان نداشت. اما حالا که از خودم بیرون رفته‌ام و در حال بی‌خودی هستم، چرا باید انتظار داشته باشم که کارم سامان بگیرد؟

هوش مصنوعی: ماه تابان به ویرانه‌ها نور می‌بخشد، پس چرا من که جانم ویران است، از روشنایی بهره‌مند نیستم؟

هوش مصنوعی: هر سفالی دارای بوی ریحان و عطر خاصی است، اما برای من که دل و روحم مثل سفالی شکسته است، چرا این زیبایی و عطر وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: من خاقان هستم و نمی‌گویم که سیمرغ هم هستم. وجود و عدم در این دنیا برای من یکسان است، پس چرا چیزی ندارم؟