هوش مصنوعی: از دل آتشین خود، به خاطر نام تو، هرگز بر زبان نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که با صبری که برای غم تو دارم، به خاطر یاد تو زبانم بسوزد و دیگر نتوانم از تو بگویم.

هوش مصنوعی: فریادی که از آتش دل من برمی‌آید، در گلوی من می‌سوزد.

هوش مصنوعی: روزگار بر من سخت گذشته و غم و اندوه زیادی بر زندگی‌ام سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: من فقط یک مشت خاک هستم که حتی از باد هم سبک‌ترم، در حالی که کشتی آهنی سنگینی دارم.

هوش مصنوعی: اگر آهنی نیستی، پس با نفس سردت فقط غم و اندوه را به آسمانم بردی.

هوش مصنوعی: خود را از زنجیرهای آهنین رها کرده‌ام و مانند گدازه‌ای که از دل آتش بیرون می‌آید، به سمت آزادی می‌روم.

هوش مصنوعی: تشنگی من از گزیدگی سگ بیشتر است، اکنون نمی‌دانم چگونه از دست کسی آب بگیرم.

هوش مصنوعی: به کجا می‌توانم بروم و آب بخواهم، در حالی که برای گرفتن آن باید جانم را در آتش بگذارم؟

هوش مصنوعی: وقتی دور از تو هستم و از خودم بی‌خبرم، این احساس را دارم که فقط با وجود تو معنا پیدا می‌کنم و بدون تو هیچ هویتی ندارم.

هوش مصنوعی: من ناشناخته نیستم، همه مرا می‌شناسند؛ من شاعری هستم که صاحب قرآن هستم.

هوش مصنوعی: دیگر از من هیچ نشانی باقی نمانده است، من دیگر آن کسی نیستم که بودم.