هوش مصنوعی: دل از دست دوست دور شده و دیگر نمی‌توانم چیزی بگویم. حالا که این احساس را ندارم، چگونه می‌توانم درباره حال خود صحبت کنم؟

هوش مصنوعی: من کسی را ندارم که غم‌هایم را بزداید، خوش به حال آن کسی که غم‌هایش پایان دارد. حال من را چه به شادی و تفریح؟

هوش مصنوعی: زمانی که در دسترس من نیست، به چه دلیل به دنبال چیزی بگردم که در آرزوی من است؟

هوش مصنوعی: زخم سختی بر سینه‌ام مانند شبی که بر کعبه می‌گذرد، و همه چشمانم مانند آینه‌ای است که زنگ‌های گرفتاری را منعکس می‌کند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند آرامش و راحتی به من برسد، وقتی که مشکلات و سختی‌ها از سرم دور نمی‌شوند؟

هوش مصنوعی: من به دلیل غم و اندوهی که دارم، به قدری در آتش این احساسات کوفته شده‌ام که نه آنقدر قوی هستم که به آهن تبدیل شوم و نه به حدی زنده و شاداب که شبیه انسان باشم.

هوش مصنوعی: رویاهایم به خاطر وقت‌گذرانی زیاد در این دنیا، ناامید و تاریک شد. ای کاش مرگ به زودی به سراغم می‌آمد و به زندگی‌ام پایان می‌داد.

هوش مصنوعی: شاید اگر من امیدها و آرزوهایم را کنار بگذارم، بخت و اقبال از من رو برگرداند.

هوش مصنوعی: وقتی دل خود را به غم بسپارم، از این رو ما دشمن خاقان (شاه) هستیم، مگر اینکه من دیگر او نباشم.