هوش مصنوعی: از زمانی که خودم را به یاد دارم، تنها سایه‌ای از وجودم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: اگر سایه‌ام هم از من جدا شود، از روزگار چیز عجیبی نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که محبوبم از من دور شد، مانند سایه‌ای که از من فاصله می‌گیرد، او هم از من دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: من از همراهان خود نوری دارم که به خاطر آن نمی‌توانم بدون نفس کشیدن بمانم.

هوش مصنوعی: به خاطر ترسی که دارم از این‌که به دلیل خواسته‌های نفس از بین بروم، همواره در درون خودم یک نوع شکست احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی با کسی هم‌صحبت می‌شوم، آرزو می‌کنم که به چشمانش نگاه کنم و از احساساتش باخبر شوم.

هوش مصنوعی: نگرانم از اینکه دروغ و نفاق باعث شود نتوانم حتی یک کلمه هم بگویم.

هوش مصنوعی: من ایام زندگی‌ام را همچون خاقانی با دقت و احتیاط خرج می‌کنم.