هوش مصنوعی: چقدر دیگر باید در ظلم و ستم زندگی کنم و مانند سایه‌ای بدون وجود خودم باشم؟

هوش مصنوعی: گوشه‌گیر و خاموش هستم، مثل نایی که در گلویم مانده و نمی‌توانم صحبت کنم، به شدت ناراحتی و ظلم را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: به من انصاف بده، چرا نباید شکایت کنم؟ چون هیچ وقت از کسی انصاف ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: چند بار باید به خاطر مشکلات یا دردسرهایی که بر اثر دیگران به من وارد شده، احساس ناراحتی کنم؟

هوش مصنوعی: چند بار باید برای به دست آوردن آب، مانند بلبلی که قدش خمیده است، از این‌جا به آن‌جا بروم؟

هوش مصنوعی: تا کی باید مانند ترازویی باشم که به نیرویی در گردن خود آویزان شده است؟

هوش مصنوعی: می‌خواهم مانند پرنده‌ای آزاد و با زبان خود بیان کنم، تا بتوانم به درستی و با دقت آنچه را که انتخاب کرده‌ام، بیان کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح می‌شود و حقیقت به روشنایی می‌آید، من هم باید به گونه‌ای سخن بگویم که نشان‌دهنده راستی و صداقت من باشد، حتی اگر مجبور شوم زبان خود را مدیریت کنم و از حرف‌های بیهوده دوری کنم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که از غم و اندوهت دیگر به تلاطم و ناله نپرداز، چراکه به این نصیحت بسیار گوش داده‌ام.

هوش مصنوعی: در میان اعتراض و شور و هیجان ابر و دریا نمی‌توانم به آرامش و سکوت بنشینم.

هوش مصنوعی: من خاقانی دلفکارم و این درست است که نباید شوخی کنم یا به راحتی بگذرم.