هوش مصنوعی: چگونه ممکن است که دل از غم جدایی تو راحت باشد، در حالی که حال دل همچون روز قیامت است و شادی در آن جایی ندارد؟

هوش مصنوعی: تو خود را با کسی مقایسه می‌کنی که در عشق و جدایی گرفتار است، ولی آیا می‌دانی که وضعیت او چگونه است و چقدر دشوار می‌گذرد؟

هوش مصنوعی: پیامی ارسال کرده بودی و از احوال من پرسیده بودی. حالا از غمی که به خاطر دوری‌ات در دل دارم، می‌دانم که چگونه باید باشد.

هوش مصنوعی: هر لحظه از عمق وجودم ناله‌ای بلند می‌شود، اگر نه، چطور می‌توانم این همه دوری و جدایی را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: من در غم دوری می‌نالم و در حالی که خودم از درمان دردهای دیگران ناتوانم، نمی‌دانم چطور می‌توانم درد مرگ را درمان کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم راز عشق تو را از دوستانم مخفی نگه دارم، اما چطور می‌توانم آن را پنهان کنم در دل بیابانی که پر از آب و آتش است؟

هوش مصنوعی: قبل از پیام و نامه‌ات، در زمین به خاک افتاده‌ام؛ حالا چطور می‌توانم در خون و خاک، مانند یک صید در حال غلطیدن، بی‌خبر از حال خود باشم؟

هوش مصنوعی: نامه‌ای که به موی تو بسته شده و از اشک به وجود آمده، هرگز نمی‌تواند در مهر تو عنوانی داشته باشد.

هوش مصنوعی: چشمم بر نامه‌ات اشک می‌ریزد، در حالیکه بر سادگی و زیبایی موی تو، امواج طوفان به شدت می‌زنند. چگونه می‌توان آشفته‌حالی و شدت این طوفان را به تصویر کشید؟

هوش مصنوعی: خاقانی در این بیت به شدت از درد و رنج خود سخن می‌گوید و از خود می‌پرسد که با وجود چنین حالتی که دارد، معشوقش چگونه می‌تواند او را درک کند. او بیان کننده احساسی عمیق از شکست و ناامیدی است و در نهایت از خدا می‌خواهد که به او کمک کند.