هوش مصنوعی: نگذار که از چشمانم آتش و سیلی به راه بیفتد، زیرا از چنین سیلی نهراسید، که خود آتش در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: مانند گوزنی زار و نالان، در حضور چشمانت، آه می‌کشم. چه توفانی از درد در این جان غمگینم بوجود آمده که این همه ناله از من برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: عمداً با ظاهری نامتعارف و در حالی که قبای فستقی رنگ بر تن دارد، به سمت من می‌آیی. چشمانت همچون کمانکشی است که با خیزش ناگهانی، هدف را نشانه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی تو با خندهٔ دلکش‌ات دو چهره از زیبایی را به من نشان می‌دهی، من از تلخی‌های زندگی‌ام اشک می‌ریزم و در دل شوری مثل دو دریا پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: باید بگریم تا تو مرا ببینی و شاد شوی، که سنگی گرانبها از یاقوت تو، سلیمان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: من هجرت را برای خود خوشایندتر می‌دانم، زیرا از دوری تو به وصالی می‌رسم. اما رابطه‌ام با محبت تو را خوشبینانه نمی‌بینم، چرا که ممکن است از این عشق احساس کینه به وجود آید.

هوش مصنوعی: وقتی دلت رحم بیاورد، می‌بینم که آب از سنگ بیرون می‌آید و وقتی خشم به لبت بیفتد، می‌بینم که موم از عسل جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: بده عناب، زیرا که چون کمند زلف تو پیچیده‌ام، و از چهره‌ام که به خون آغشته شده، عناب‌وار برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: خاقانی در این شعر از درد و اندوهی صحبت می‌کند که ناشی از عشق است. او به شدت غمگین است و اشک‌هایش مانند خون می‌ریزد، زیرا این احساسات عمیق و دردناک به او فشار می‌آورد. این عشق به نوعی نقش نگهبان را در زندگی‌اش ایفا می‌کند و او از رنج و سختی‌های ناشی از آن به شدت متاثر است.