هوش مصنوعی: بیا ای جان، چون برای تو جانم را فدای تو می‌کنم، کمکی کن تا بتوانم دستی به جهانی که در آن هستیم بیفکنم.

هوش مصنوعی: با پاهای خاکی‌ات بر زمین برو و هر بار که نفس می‌کشی، اشک‌های خونینت را بر زمین بریز. من به طور رایگان جواهرات را در پای تو می‌پاشم.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند چنگ (یک ساز موسیقی) به آغوش من بیایی و زلف‌هایت را در دامن خود بکشی، از مژه‌هایت یک دامن پر از لعل (جواهر) روان می‌سازم.

هوش مصنوعی: چهره‌ام را مانند جام زیبا کن و چشمانم را مانند گلابی سرازیر کن، زیرا من مانند آن گلابی، جانم را بر سر جام تو خواهی ریخت.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ات ترش باشد، هرچند که خوب و زیبا هستی، باید به مانند شیرینی از شکر مرا شیرین‌زبان کنی. در غیر این صورت، اگر همیشه ترش و ناراحت باشی، من هم برایت شیرینی‌ام را نخواهم ریخت.

هوش مصنوعی: بس کن از ریختن سرکه از آن لبان شیرین، زیرا من می‌خواهم دل خود را بر آن لبان شیرین بریزم.

هوش مصنوعی: دوستان می‌گویند که من به خاطر عشق تو در میان آن‌ها دامن کشیده و خود را درگیر مسائل مربوط به آن‌ها می‌کنم. من هم تصمیم دارم که عشق و محبت خود را به دوستانم ارزانی دارم.

هوش مصنوعی: در کنار قبر او به زمین می‌افتم و از شدت ظلم و نابرابری آسمان، با ناله و فریاد، خاک را به سوی آسمان می‌افکرم تا درد و ناامیدی‌ام را به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: وقتی دیدم که خاقانی نمی‌تواند برای خود توجیهی پیدا کند، تصمیم گرفتم که خاک توبه را بر دهان او بریزم و به او بگویم که اهل گفتگو هستم.