هوش مصنوعی: آتش زیبایی و شوری عشق، با آب نادانی، درماندگی‌ها و مشکلات مرا به کلی از بین می‌برد و در دل آن زیبایی، ارزش‌های زندگی‌ام را می‌گیرم.

هوش مصنوعی: زلف پیچیده‌اش را در معبدی قرار دادم و سرخ‌لک‌هایم را بر دار آویختم.

هوش مصنوعی: من با ناله و فریاد به سمت در می‌دوم و به سنگی تکیه می‌زنم، مانند آب؛ چرا که غمزه و نگاه یارم تمام دردهای من را می‌برد و تسکینم می‌دهد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از عشق و زیبایی معشوق سخن می‌گوید. او به چشمان سیاه و زیبای محبوبش اشاره می‌کند که دلش را تسخیر کرده و او را مجذوب کرده است. در نهایت، دل شاعر از این عشق دچار دیوانگی شده و بار عشق را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی‌های او و زلف‌هایش، دلم را به او می‌سپارم، اما او مرا ترک کرد و آرامش من را از من گرفت.

هوش مصنوعی: دل من به عشق خانه‌ای که در آسمان است، تعلق دارد. وقتی که فهمیدم که این خانه به فروش می‌رسد، دلم از کنارم رفت و آرامش را از دست داد.

هوش مصنوعی: عشق انسان را به حالتی می‌برد که اگر بخواهد از چیزی یا کسی دل بکَند، می‌تواند آن را از دست بدهد و در این راستا، ممکن است آسیب ببیند. در واقع، عشق قلب را برمی‌انگیزد و انسان را در موقعیت‌های دشواری قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: خاقان یعنی پادشاه می‌گوید که وقتی آب چهره‌ات تمام شود، دیگر آبی برای چهره من هم نخواهد ماند و غم و اندوه من با اشک‌های بسیاری که می‌ریزم، برطرف خواهد شد.