هوش مصنوعی: دل من به زلف تو گره خورده و از حال من چه می‌نویسد؟ جان من که در آرزوی بهشتی شدن است، از سرنوشتم چه خواهد گفت؟

هوش مصنوعی: انسانی که تو را در زندگی‌اش پیدا کند، دیگر نمی‌تواند به شکل قبلی خود برگردد. مانند پرنده‌ای که از لانه‌اش دور شده، دیگر نمی‌تواند به راحتی به آنجا برگردد.

هوش مصنوعی: تو سرمایه و اصل وجودی هستی. وقتی تو به حقیقت خود رسیدی، دل و دین چه جایگاهی دارند؟ وقتی روز آمد و روشنایی برقرار شد، دیگر از روزن (پنجره) چه چیزی می‌توان نوشت؟

هوش مصنوعی: دل‌هایی که از تو و وصالت دور مانده‌اند، چه حال و روزی خواهند داشت؟ مانند لبی که از شراب ناب شکسته باشد، چه چرایی می‌توانند بیان کنند؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم با نفس خود بار سنگین اندوه را تحمل کنم؛ با غم تو، دیگر چه چیزی می‌توان از این بار برداشت؟

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که وقتی کسی در دام افتاده و دست و پایش درگیر است، نمی‌تواند به سادگی از آن وضعیت خارج شود. به عبارتی، اگر کسی در مشکلی گرفتار شده، دیگر نمی‌تواند انتظار داشته باشد که به راحتی از آن رهایی پیدا کند و به دنبال آزادی یا تغییر وضعیت باشد.

هوش مصنوعی: من به شوق و عشق تو دیوانه‌ام، حالا این داستان چیست؟ آیا من از عقل خبر دارم یا عقل از من چه می‌گوید؟

هوش مصنوعی: ای خوش‌زبان، من به خاطر عشق تو مثل آبی شدم که از آتش عشق ذوب شده است. این آب مانند روغن چه چیزی می‌تواند بنویسد؟

هوش مصنوعی: خاقانی به تو نامه نمی‌نویسد و دلیلش این است که از تو نمی‌تواند شکایت کند، پس چه چیزی باید بنویسد؟