هوش مصنوعی: دردی قدیمی که همیشه با من بوده، با آمدن یک زیبایی جدید دوباره برایم زنده شد.

هوش مصنوعی: دچار تب و حرارت هستم، مانند آفتابی که می‌درخشد. به دور و برم نگاه کن و ببین چه بلایی بر سر من آورده‌اند.

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که در حال سوختن است و زبانم سیاه و تار شده، به گونه‌ای که از حرارت و گدازش، اشک‌هایم در ظرفی جمع می‌شود.

هوش مصنوعی: شمع وقتی که خاموش می‌شود، دیگر نمی‌تواند مانند قبل روشنایی بدهد. من هم از درد و رنجی که دارم، آسیب‌پذیر و شکسته شده‌ام، و همین دردها موجب آزار من می‌شود.

هوش مصنوعی: از خطر مرگ بپرهیز که ممکن است زندگی زیبایی که میوه‌هایش در دهان توست را بسوزاند.

هوش مصنوعی: سؤال و اعتراض یک بیمار به مراتب سخت‌تر از تب و بیماری‌اش است، زیرا این نارضایتی از وطن و زادگاهش نشأت می‌گیرد و از عمق وجودش برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به احساسات شدید و درونی خود اشاره می‌کند. او از آتش تب و تحمل سختی‌هایی که به خاطر آن دارد سخن می‌گوید و این حالت را به یک شب پر از درد و گرما تشبیه می‌کند. او با نفس‌های عمیق و آه‌هایی که می‌کشد، نشان می‌دهد که این درد و رنج تأثیر زیادی بر او گذاشته و گویی آسمان هم طاقت این وضعیت را ندارد.

هوش مصنوعی: صدای آه من را مؤذنی در شب شنید، او می‌گوید زلزله‌ای دوباره در گنجه به راه افتاده است.

هوش مصنوعی: سرنوشت ناعادلانه‌ای که او را غمگین کرده، زندگی‌اش را به تلخی کشانده و حالا به این فکر می‌کند که چرا بخت و تقدیر این همه غم و ناراحتی را برای او به ارمغان آورده است.

هوش مصنوعی: اگر به ظلم و ستم توجه کنی، مانند شمشیری است که به خون‌ریزی عادت کرده و به راحتی می‌تواند موجب آسیب و درد شود. انسان‌های ظالم مانند همین تیغ برنده هستند که می‌توانند نیش و زخم بزنند و مشکل و درد ایجاد کنند.

هوش مصنوعی: اگرچه در دل خاقانی شعله‌های عشق و احساس بیدار است، اما به سخنانش نگاه کن که چگونه جانی تازه به آنان می‌بخشد.