هوش مصنوعی: اگر چشمان من به اندازه سوزش دل من گریه کنی، آنگاه بر دل من مرغ و ماهی به هم ملحق خواهند شد.

هوش مصنوعی: بسیاری از انسان‌ها باید برای دل شکسته من اشک بریزند تا هر یک از آن‌ها به یاد خودشان غمگین شوند و گریه کنند.

هوش مصنوعی: چشمان سرنوشت من باید بیدار باشند تا حال و وضعیت من را ببینند و بر آن بگریند.

هوش مصنوعی: اگر آنچه که من انجام دادم و از دست سلیمان رفته، به او نیز غم و اندوهی وارد کرده است، پس هم جن و هم شیطان بر او گریان شده‌اند.

هوش مصنوعی: یاسمن خوشبو و خندان است، اما از من بی‌خبر است. اگر یاس من از حال من آگاه بود، حتماً می‌گریست.

هوش مصنوعی: دلم تنگ شده است و با ناراحتی می‌گویم که تو بر زندگی‌ام تأثیر گذاشتی. آسمان مهربانی نکرد و بر من سختی آورد، به طوری که حتی در دلم غم و اشک وجود دارد.

هوش مصنوعی: آه، چه افسوس که خاقانی نتوانست به زیبایی سخن بگوید و از گفتن حقایق باز ماند، در حالی که سخن‌دان بزرگ به او نگاه می‌کند و بر سخنانش می‌نوردد.

هوش مصنوعی: اگر انسانی با جدا شدن از من به مقام حکمت و رهبری برسد، پس اگر زمین نیز به یاد من بیفتد و بر من بگرید، این نشان‌دهنده‌ی تأثیر من بر اوست.

هوش مصنوعی: او گوهری بود که به خاطر نادانی زمانه، شکسته شد. آیا کسی وجود دارد که بتواند بر روی این گوهر شکسته اشک بریزد؟

هوش مصنوعی: درخت سرو که نماد استواری و مردانگی است، در چمن پژمرده‌ای از بین رفته و حالا از آسمان طوفانی باران می‌بارد تا بر روی آن چمن ببارد و آن را سیراب کند.

هوش مصنوعی: شعر به وضعیت تغییر یافته و سقوط انسان‌ها اشاره دارد. در گذشته، انسان‌ها به اوج عظمت و رفعت رسیده بودند، اما اکنون به حالت پست و خاکی افتاده‌اند. در نتیجه، با توجه به این تحول، چرخ زمان باید بر دو سرزمین شام و یمن، که نشانه‌هایی از غم و اندوه دارند، بگرید.

هوش مصنوعی: پیامبری را بیاور که تو را از غم و اندوه نجات دهد و همچنین اسکندری را بیاور که به خاطر مرگ برهمن اشک بریزد.

هوش مصنوعی: کجاست آن سخن شیرین که زبانش از حسادت به دیگران، همیشه مانند زنبور عسل از چشمانش اشک می‌ریزد و بر روی لبانش نشسته است؟

هوش مصنوعی: کجا پیدا می‌شود کسی مانند صبا که به خاطر زیبایی و نعمت‌های او هم بهشت عدن و هم دریاهای عدن به گریه واداشته شوند؟

هوش مصنوعی: آسمان، دستی دارد که وقتی مانند تو به هم می‌زند، سخن دختران را یکی‌یکی همچون پرها برمی‌افزاید و به سوگ می‌نشاند.

هوش مصنوعی: هر زمان که از ترس آتش جهنم به سراغ چشم‌های زیبای نرگس‌وار می‌رفتم، بر روی و موی خوشبو و لطیف او گریستم.

هوش مصنوعی: در برابر چشمان او مرغی را می‌کشند و او نمی‌داند که اگر این صحنه را می‌دید، مانند شمعی که در گردن می‌زنند، می‌گریست.

هوش مصنوعی: اگر دل مؤمن را بکشند، چراغ طبع او مانند موم نرم می‌شود و در پی آن اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ای کاش آسمان هم مهارت ناله و سوگواری را بلد بود تا برای کسانی که اهل دانش و هنر هستند، اشک بریزد.

هوش مصنوعی: ای کاش خورشید به خاطر این غم، درد چشمی نداشت تا بر این چشم‌ها و این نورانی‌کردن محفل، اشک بریزد.

هوش مصنوعی: ای کاش خضر، آن مرد نیکوکار، از زیر خاکش لحظه‌ای بلند می‌شد تا به خاطر غم و اندوهی که در دل دارم، بر علم و دانایی اشک بریزد.

هوش مصنوعی: ای کاش آدم دوباره به این دنیا برمی‌گشت تا بر مرگ این نسل، هم زن و هم مرد، اشک می‌ریخت.

هوش مصنوعی: اگر آتش و آب می‌دانستند که از این دنیا چه بر سرشان می‌آید، آتش به خاطر غم تبدیل به خون می‌شود و آب از حزن و اندوه اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: او موجودی خاص و یگانه بود، در غیاب او قصر دانش و حکمت به بی‌روحی تبدیل شده است. پس کیست که بر این دمن بگرید و احساس تنهایی کند؟

هوش مصنوعی: اهالی شروان وقتی بر داغ او می‌نگرند، به یاد می‌آورند که اگر مرغی بر فراز درخت نارون ببیند، به خاطر غمش اشک می‌ریزد.